(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΩΣ)

Αrt2520 Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017
Μία.. ΙΣΤΟΡΙΑ Αγάπης - ΜΕΡΟΣ 1
Μία.. ΙΣΤΟΡΙΑ Αγάπης
(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΩΣ)

Όπως κανείς και σε κανένα σχολείο δεν μας έδωσε το ανθρώπινο δικαίωμα της συνειδητής επιλογής, παρουσιάζοντας μας αντικειμενικά τις καταφάσκουσες τη ζωή φυσικές Θρησκείες των εθνικών, όπως κανείς ποτέ δεν συζήτησε μαζί μας για το κατά πόσο είχε δίκιο ο Νίτσε που συνέστηνε να πλένουμε τα χέρια μας μετά από την ανάγνωση της Βίβλου, έτσι και κανείς έως τώρα απ'τους πομπώδεις "ιστορικούς" που η Χριστιανοσύνη χρησιμοποιεί ως λακέδες, ή τουλάχιστον ως υπηρέτες της, δεν φρόντισε να μας παρουσιάσει και την αηδιαστική Ιστορία των εγκλημάτων αυτής της εχθρικής προς τα έθνη ιδεολογίας, της πιο εγκληματικής ιδεολογίας που γνώρισε ποτέ το γένος των ανθρώπων, και η οποία, με διάφορα προσωπεία, καταδυναστεύει σήμερα πνευματικά, ψυχικά, αλλά και υλικά, ολόκληρη σχεδόν την ανθρωπότητα, μετά από μία αιματηρή πορεία αναρριχήσεως, που διήρκεσε αιώνες και άφησε πίσω της δισεκατομμύρια νεκρούς, τρισεκατομμύρια κακοποιημένους και, το χειρότερο, πισωγύρισε τουλάχιστον τρεις χιλιετίες τον ανθρώπινο Πολιτισμό.
Το ανά χείρας βιβλίο, αφιερώνεται με οίκτο, στους σφαγείς και τους απατεώνες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.


Βλάση Γ. Ρασσιά


Μία.. ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ
(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΩΣ)


ΜΙΑ.. ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

"Ο καλός χριστιανός δεν κάνει διάλογο με τον άπιστο αλλά
του καρφώνει το ξίφος στην κοιλιά όσο πιο βαθιά μπορεί"
(Bernard GUI, ιεροεξεταστής)

Γία το πώς επεκράτησε στην ανθρωπότητα ο Χριστιανισμός, ο μέσος σημερινός άνθρωπος πιστεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι μία φορά κι έναν καιρό ήσαν κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν στα.. "σκοτάδια της ειδωλολατρίας" και κάποτε εμφανίσθηκε κάποιος κύριος μ' ένα βιβλίο στο χέρι και ένα χαμόγελο στα χείλη και τους είπε κάτι ωραία λόγια και μετά εκείνοι.. "εφωτίσθησαν" και έγιναν αυτομάτως χριστιανοί (κάποιοι μάλιστα θύμωσαν κιόλας που τόσες χιλιάδες χρόνια λάτρευαν "είδωλα" και τα 'σπασαν μόνοι τους).
Πολύ καλό για να'ναι αληθινό, να όμως που δισεκατομμύρια άνθρωποι μοιάζει να το πιστεύουν, ή θέλουν να κάνουν ότι το πιστεύουν. Άλλωστε, στα πιστευόμενα αυτών των ανθρώπων ενυπάρχουν ακόμη πιο παράλογα πράγματα, ώστε αυτή η αφελέστατη αφήγηση να μοιάζει η πλέον πραγματική. Η αληθινή, δηλαδή η ανεξίθρησκη και μη ιδεολογικοποιημένη Ιστορία, λέει ωστόσο εντελώς διαφορετικά πράγματα: εκείνοι οι "ανόητοι" που ζούσαν στα.. "σκοτάδια" αρνήθηκαν να τα εγκαταλείψουν και χρειάσθηκε εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα βίας για να το κάνουν. Και επειδή επίσης οι περισσότεροι απλώς δεν το έκαναν ποτέ, εξαφανίσθησαν από προσώπου γης γιατί η "νέα αλήθεια" δεν ανεχόταν ετεροδοξίες και άλλα συναφή, ή φαίνεται συν τοίς άλλοις πως εκτιμούσε ότι έπρεπε να ξεπλύνει το αίμα κάποιων, ελαχίστων, χιλιάδων "μαρτύρων" της με την επί αιώνες κατασφαγή δισεκατομμυρίων "γκογίμ", δηλαδή, κατά τους ευαγγελιστές της, "αβαπτίστων κτηνανθρώπων". Μόνο ένας Θεός ώφειλε να υπάρχει στους ουρανούς και μόνο ένα είδος ανθρώπου πάνω στη γη.
Αυτή η αφύσικη και παράφρων απαίτηση, αυτή η διαστροφή του ανθρωπίνου νοός και ψυχισμού, σήμερα δεν ακούγεται φυσικά ως τέτοια. Είναι άλλωστε το εκάστοτε αυτί εκείνο που εκτιμά και χαρακτηρίζει τον κάθε λόγο. Και όταν υπάρχει μία ανθρωπότητα ήδη προγραμματισμένη στο να θεωρεί φυσιολογική την πιό πάνω απαίτηση, θα ήμασταν εμείς αντιθέτως εξαιρετικά παράλογοι να περιμέναμε εσωτερικά ερωτήματα και ευαισθησίες υπέρ της πολυμορφίας ή υπέρ της ελευθερίας του διαφέρειν. Απλώς, υπάρχουν πάντοτε κάποιοι λίγοι, διαφορετικοί, που τολμούν πού και πού να φωνάξουν, με υψηλό συνήθως κόστος, το ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός" (και, κυρίως, εξαιρετικά ακάθαρτος).
Ένας από αυτούς τους τολμηρούς ανθρώπους, η συγγραφέας Helen Ellerbe, έγραψε: "Η σκοτεινή πλευρά της Χριστιανικής Ιστορίας δεν ήταν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανθρωπίνης φύσεως. Ήταν, αντιθέτως, το αποτέλεσμα μίας πολύ συγκεκριμένης ιδεολογίας και θρησκευτικής πίστεως. Όπως έχει αγνοηθεί επιμελώς ο τρόμος της χριστια-νικής Ιστορίας, έχει επίσης αγνοηθεί και η καταγγελία των χριστιανικών αντιλήψεων και της επιβιώσεως τους στον σύγχρονο, φαινομενικά μόνον θρησκευτικά αδιάφορο, κόσμο μας.. ". Λίγα θα μπορούσα να προσθέσω εγώ σε αυτά τα σύντομα αλλά μεστά λόγια. Θα πω απλώς ότι ο χρονολογικός ιστορικός κατάλογος των βημάτων του Χριστιανισμού έως την (φαινομενικά) "τελική" επικράτηση του, που ακολουθεί, δεν είναι επ'ουδενί εξαντλητικός. Απλώς.. ο συγγραφέας κάπου εξαντλήθηκε. Αυτά που παρατίθενται είναι τελικά τα όσα (ελάχιστα) βρήκε μετά από (σχετικά σύντομη) έρευνα πέντε περίπου ετών και πάντοτε μόνο μέσα από εκείνα που έχουν επιβιώσει, μέσα από τις χρονογραφίες κυρίως των νικητών.
Θα σημειώσω ως παρένθεση εδώ ότι αν γινόταν να έγραφαν και οι νικημένοι, τότε το έργο προφανώς θα ήταν.. εκατοντάτομο. Εκτός του μεγέθους όμως, θα είχε επίσης και πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, υπό την έννοια που το έβαζε κάποτε και ο Ε. Rauter, δηλαδή ότι μεγαλύτερη σημασία θα είχε να γράψει την Ιστορία της κατακτήσεως του Μεξικού ένας Αζτέκος. Πράγμα που όμως δεν είναι εφικτό, γιατί απλώς οι όποιοι μάρτυρες.. εμαρτύρησαν και εξέλειψαν. Εκείνο που μπορεί να υποσχεθεί τουλάχιστον ο γράφων, είναι ότι συνειδητά και προ πολλού έχοντας καθαρίσει τα μάτια του από την αχλύ της κυρίαρχης πίστεως και ανωμαλίας, μπορεί να εγγυηθεί μία δικαιότερη παρουσίαση των ηττημένων. Των δολοφονημένων. Των κατακρεουργηθέντων. Των πυρποληθέντων. Εκείνων τέλος πάντων που κατεσπάραξε το κυρίαρχο κτήνος, υπό άπειρες "θεόσταλτες" εμπνεύσεις "αγίων" εκπροσώπων του "Ενός Θεού", όπως λ.χ. το ανατριχιαστικό εκείνο "καταραμένος να είναι εκείνος που αποφεύγει να βάψει με αίμα το σπαθί του " του Πάπα Γρηγορίου του Ζ, για να μπορεί να άρχει σήμερα πάνω σε τούτη τη γη (οδηγώντας μάλιστα το οικοσύστημα της με μαθηματική ακρίβεια στον φυσικό όλεθρο).
Έκανα πιο πάνω λόγο για διαστροφή και ανωμαλία. Γνωρίζω καλά τι λέω και τι γράφω και κλείνω συνεπώς το προλόγισμα αυτό με ένα απόσπασμα του Ευσεβίου Καισαρείας Παμφίλου (από τον "Τριακονταετηρικό εις Κωνσταντίνον τον Βασιλέα", κεφ. 16), που έκλαμπρα καταδεικνύει την ολοκληρωτική αντίληψη για την ανθρωπότητα που γέννησε μοιραία τον πρωταρχικό φασισμό που απλώς εμπεριέχει όλους τους όποιους επιμέρους "φασισμούς". Είναι η πεποίθηση ότι οφείλουμε στο όνομα μίας απραγματοποίητης, φανταστικής και αφύσικης ομογενοποιήσεως ΟΛΩΝ των ανθρώπων, να τους φέρουμε, θέλουν δεν θέλουν αυτοί, στα δικά μας τα μέτρα. Είναι δηλαδή η αφετηρία της αναδείξεως του μίσους για τον μη όμοιο, από ωμό πρωτόγονο συναίσθημα σε ανώτατο πολιτισμικό και κοινωνικό θεσμό:
"Όλα τα έθνη της γης, από τα παλαιά τα χρόνια, ήσαν χωρισμένα και η ανθρωπότητα ολόκληρη ήταν κομματιασμένη.. Η αιτία αυτών των κακών δεν θα έπεφτες έξω, αν έλεγες ότι οφείλεται στην πλάνη της πολυθεϊας. Όταν όμως το μέσο της σωτηρίας -εννοώ το πανάγιο σώμα του Χριστού που αποδείχθηκε ανώτερο από κάθε δαιμονική ενέργεια και πλάνη, άρχισε να υψώνεται σαν τρόπαιο που συνέτριβε τους δαίμονες και ξόρκιζε όλα τα κακά, άρχισαν να διαλύονται όλα τα έργα των δαιμόνων και δεν υπήρχαν πια πολυαρχίες και δημοκρατίες.. αλλά κηρυσσόταν ένας μόνον Θεός για όλους τους ανθρώπους και από την άλλη επικρατούσε μόνον μία βασιλεία για όλους, η ρωμαϊκή και έσβυνε με μιας η προαιώνια ανειρήνευτη και ασυμβίβαστη έχθρα των λαών.. "
Οι ομοϊδεάτες του παραληρούντος εδώ Ευσεβίου Καισαρείας Παμφίλου, δεν κατόρθωσαν ωστόσο να εξαλείψουν ούτε τους πολέμους, ούτε την δουλεία (ο Ratherius μάλιστα, επίσκοπος της Βερόνα, διεκήρυσσε τον 10ο αιώνα ότι "η πολυευσπλαχνία του Θεού μας. απαιτεί να γίνονται δούλοι εκείνοι που δεν τους ταιριάζει να ζουν ελεύθεροι και κάτω από τις εντολές Του"), ούτε τον ανθρώπινο πόνο. Αντιθέτως, προσθέτοντας στην προαιώνια ανθρώπινη ανοησία και την νεοφανή και απεριορίστου μεγέθους δική τους, την ανοησία των ανοησιών, προεκάλεσαν εκτόξευση της κτηνωδίας και του θανάτου στα ύψη και πισωγύρισαν κι από πάνω την πεπολιτισμένη ανθρωπότητα τουλάχιστον 2.000 χρόνια (όπως καυχήθηκε άλλωστε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ιωάννης Χρυσόστομος, ότι δηλαδή "κάθε ίχνος της αρχαίας φιλοσοφίας και λογοτεχνίας έχει εξαφανισθεί από προσώπου γης"), σε σημείο που σήμερα επιτυγχάνουμε ή γνωρίζουμε πράγματα που ήσαν δεδομένα τουλάχιστον για τους "ειδωλολάτρες" Έλληνες, των οποίων το μεγαλύτερο επίτευγμα, η δημοκρατική Πολιτεία, απεκλήθη και αυτή από τους οπαδούς του σκότους.. "Πολιτεία του Διαβόλου" (Civitas Diaboli).
Θα σταματήσω εδώ. Οι χιλιάδες σελίδες που θα μπορούσαν να γραφούν πάνω στον φασισμό των φασισμών, στο κακούργημα των κακουργημάτων, στην απάτη των απατών και στη θρασύτητα των θρασυτήτων, είναι ούτως ή άλλως μυριάδες (αρκεί να υπάρχει η απαραίτητη παρρησία και αφοβία, κύρια χαρακτηριστικά των αληθινών Ελλήνων προγό-νων μας). Ας αφήσουμε λοιπόν να μιλήσει περισσότερο περιληπτικά και περιεκτικά η ίδια η αληθινή, δηλαδή ανεξίθρησκη, Ιστορία. Τα συμπεράσματα δικά σου, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια. Εγώ, θέλω απλώς να σου δωρίσω το προνόμιο να γνωρίζεις από εδώ και εμπρός το γιατί βρίσκεσαι και δρας στην από εδώ ή στην από εκεί όχθη του βα-θύτατου χάσματος που δεν επιτρέπει ουδετερότητες και συγχώρεσε με αν τυχόν ζημιά σου κάνω ακυρώνοντας κάποια πολύ-πολύ βολικά άλλοθι. Καλή ανάγνωση και, κυρίως, καλή επιλογή.
Βλάσης Γ. Ρασσιάς Αθήναι, Σεπτέμβριος του έτους "1999"






ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΞ
ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ
ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΩΣ

(όλες οι χρονολογίες ανήκουν στην Βαρβαρική Εποχή και
δίδονται συμβατικά, κατά την αυθαιρέτως επιβληθείσα
από τους χριστιανούς παγκόσμια χρονολογία)


6 - 26 Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Οκταβιανός καθαιρεί τον Ηρώδη Αρχέλαο και εγκαθιδρύει άμεση ρωμαϊκή διοίκηση στην Ιουδαία ώστε, ανάμεσα σε άλλα, να επιτύχει και την αποτελεσματική καταστολή του εβραϊκού εξτρεμισμού και των ανεξέλεγκτων μαχαιροβγαλτών ("σικαρίων") που έσφαζαν και λήστευαν τους Ρωμαίους και τους άλλους εθνικούς της επαρχίας (μέσα σε τρείς αιώνες, από το έτος 165 πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως. έως την τελευταία εξέγερση του Μπαρ Κοσεβά, 132 - 135 μετά την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως, υπολογίζονται σε 62 εν συνόλω οι θρησκευτικοί πόλεμοι και ανταρσίες των Ιουδαίων Ζηλωτών κατά των εθνικών, με πολλαπλάσιες ενδιάμεσες μικροεξεγέρσεις ή περιοδικές σφαγές Ρωμαίων, Ελλήνων και Ελληνιστών). Εγκαινιάζεται μία εικοσαετής περίπου περίοδος ειρήνης σε ολόκληρη την επαρχία Ιουδαίας (Σαμάρεια, Ιουδαία και Ιδουμαία) επί διοικήσεως Κοπονίου, Μ. Αμπιβίου, Αννίου Ρούφου και Ποντίου Πιλάτου. Αυτή η (πρόσκαιρη) εξουδετέρωση του ιουδαϊκού εξτρεμισμού έχει ωστόσο ως παρενέργεια τον λεγόμενο "μεσσιανισμό": πάνω από 130 Ιουδαίοι ραβίνοι ή τυχοδιώκτες εμφανίζονται αυτήν την περίοδο ως "θεόθεν" ηγέτες και λυτρωτές του "Λαού του Ισραήλ" ("Μεσσίες") αν και κατά κανόνα εξουδετερώνονται από το ιουδαϊκό αρχιερατείο των Σανχεντρίν και από τους Φαρισαίους που αποφεύγουν κάθε ρήξη με την ρωμαϊκή εξουσία.


19 Ο αυτοκράτωρ Τιβέριος απαγορεύει τον προσηλυτισμό Ρωμαίων πολιτών στον μεσσιανικό Ιουδαϊσμό, αλλά και συστήνει στη ρωμαϊκή διοίκηση της Ιουδαίας να μην προκαλέσει επ'ουδενί τον θρησκευτικό φανατισμό των εντοπίων. Μία δεκαετία αργότερα, φθάνει σε σημείο να διατάξει ακόμη και την ματαίωση μίας εκθέσεως ρωμαϊκών τροπαίων και σημαιών από τον Πόντιο Πιλάτο για να μην προσβληθεί το θρησκευτικό αίσθημα των Ιουδαίων οι οποίοι συνέπιπτε να έχουν τότε μία σημαντική τους εορτή.


34 Το αρχιερατείο των Σανχεντρίν κηρύσσει διωγμό όλων των εκτός ιουδαϊκής Ορθοδοξίας θρησκευτικών παρατάξεων. Σαμαρείτες και άλλοι "βλάσφημοι" Ιουδαίοι (όπως λ.χ. ο λεγόμενος "πρωτομάρτυς" Στέφανος) λιθοβολούνται από τον ιουδαϊκό όχλο. Σε πολλαπλάσιες άλλες περιπτώσεις πάντως, οι Ρωμαίοι στρατιώτες επεμβαίνουν, αποκαθιστούν την τάξη και σώζουν τους απειλούμενους από την μισαλλοδοξία των Σανχεντρίν. Σύμφωνα με τον χριστιανό απολογητή Τερτυλλιανό (Apologeticum, V, 2) ο Τιβέριος φθάνει σε σημείο να εισηγηθεί στη Σύγκλητο την αναγνώριση ως μέλους του ρωμαϊκού Πανθέου του ραβί Τζεσουά ("Ιησού" ή "Χριστού"), ενός από τους 130 "μεσσίες" των Ιουδαίων που μία ανορθόδοξη τοπική παράδοση, η των λεγομένων "Ναζαρηνών" ή "Γαλιλαίων", ήθελε να έχει σταυρωθεί το προηγούμενο έτος στην Παλαιστίνη με προτροπή του ιερατείου των Σανχεντρίν (να σημειωθεί εδώ πάντως ότι κανείς μη-χριστιανός ή μη-Ιουδαίος συγγραφέας δεν αναφέρει κάτι σχετικό, εκτός βεβαίως του Τάκιτου, ο οποίος όμως έγραψε τα Annals του -XV 44.5- έναν σχεδόν αιώνα μετά το γεγονός ή "γεγονός")


35 Ο Βιτέλιος στέλνεται από τον Τιβέριο στην Ανατολή ως ληγάτος Συρίας και ανάμεσα σε άλλα καθαιρεί για κατάχρηση εξουσίας τον αρχιερέα των Σανχεντρίν Καϊάφα και απαλλάσσει των καθηκόντων του τον Πόντιο Πιλάτο μετά από μία καταγγελία των Σαμαρειτών Ιουδαίων εναντίον του. Για να διατηρηθεί η δημόσια τάξη, ο Βιτέλιος απαλλάσσει τους Ιουδαίους από διάφορους φόρους και χρηματοδοτεί ο ίδιος στην Ιερουσαλήμ μία μεγαλειώδη θυσία στον Ναό του Ιαχωβά.


41 Για τέσσαρα περίπου χρόνια η Ιουδαία κηρύσσεται αυτόνομη επαρχία με τοπικό (Ιουδαίο) βασιλιά, τον Ηρώδη Αγρίππα τον Α που ευνοεί την ιουδαϊκή Ορθοδοξία και διώκει τους Σαμαρείτες και τους Ναζαρηνούς.


42 Μία μυστηριώδης φυσιογνωμία, ο Σαούλ, Σαύλος ή Παύλος, ιδρύει τον λεγόμενο Χριστιανισμό με μέλη της ιουδαϊκής κοινότητος της Αντιοχείας, πόλεως έδρας του ληγά-του Συρίας. η οποία προσέφερε εξαιρετική ασυλία σε όλους τους εχθρούς των Σανχεντρίν. Σκοπός της νέας ιδεολογίας είναι από τη μία η απόσχιση από το συντηρητικό ιουδαϊκό εθνικοθρησκευτικό corpus και από την άλλη η ολοσχερής καταστροφή του Πολιτισμού των εθνικών. Επιζητώντας ο Σαούλ ένα θρησκευτικό αλλά συγχρόνως και ανατρεπτικό υπόβαθρο για τη νέα σχισματική ιδεολογία του, τοποθετεί ως κεντρικό πρόσωπο της τον προαναφερθέντα ραβί Τζεσουά την λατρεία του οποίου (αν θέλουμε βεβαίως να πιστέψοιυμε τον Τερτυλλιανό) η ρωμαϊκή Σύγκλητος είχε, επί Τιβερίου, θεωρήσει άπρεπη για τα παραδοσιακά δεδομένα. Ενδεδυμένος με τον νέο "θρησκευτικό" ιδεολογικό του μανδύα, ο Σαούλ μπορεί πλέον να αποκαλεί (σε μία τουλάχιστον από τις διασωθείσες επιστολές του προς τις χριστιανικές ιουδαϊκές κοινότητες) "λατρεία δαιμόνων" (..) τις Θρησκείες των εθνικών που αποτελούν το θεμέλιο του Πολιτισμού τους (Α Προς Κορινθ. Ι, 19, 21). Αυτή η θρασεία λογική είναι που θα γίνει αργότερα κυριολεκτικά η σημαία των χριστιανών στη μακραίωνα μάχη τους για την, σε παγκόσμια κλίμακα, καταστροφή του Εθνισμού: "omnes enim dii gentium daemonia" ("όλοι οι θεοί των εθνών είναι δαιμόνια"). Παρ'όλα αυτά όμως, η ανεξίθρησκη λογική των Ρωμαίων εθνικών τους κάνει να βλέπουν αρχικά την ανάδυση της νέας αυτής σχισματικής τάσεως του Ιουδαϊσμού ως μία αποκλειστικά εσωΐουδαϊκή υπόθεση, τις περισσότερες φορές δε ακόμη και να υπερασπίζονται τους οπαδούς της απέναντι στην εχθρότητα του ορθοδόξου ιερατείου των Σανχεντρίν. Δύο χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της οπτικής είναι η περίπτωση των Ρωμαίων Γαλλίωνος στην Κόρινθο και Αντωνίου Φήλιξ και Πορκίου Φήστου στην Ιερουσαλήμ, οι οποίοι αρνήθησαν κα-τηγορηματικώς να παρέμβουν σε "εσωϊουδαϊκές υποθέσεις" όταν τα μέλη των τοπικών Συναγωγών ζήτησαν από τις ρωμαϊκές αρχές την δίωξη των χριστιανών.


45 Ένας ακόμη "μεσσίας" των Ιουδαίων, ο ραβί Θευδάς, ξεσηκώνει την Ιουδαία και συγκεντρώνει μεγάλα πλήθη κοντά στον Ιορδάνη ποταμό για να τους επιδείξει την.. θεϊκή δύναμη του, διαχωρίζοντας τα ύδατα όπως και ο Μωϋσής. Ο Ηρώδης διατάσσει την διάλυση του όχλου από το ιππικό και την άμεση θανάτωση του Θευδά. Παρά την καταστολή της αφέσεως του Θευδά, για τα επόμενα 20 τουλάχιστον χρόνια η Ιουδαία κατακλύζεται από δεκάδες νέους "μεσσίες" που συχνά προκαλούν εξεγέρσεις του όχλου κατά των Ρωμαίων, των ρωμαΐζόντων ή των ελληνιστών. Η χειρότερη στάση σημειώνεται το έτος 54, όταν ένας ακόμη "μεσσίας", αγυπτιώτης Εβραίος αυτή τη φορά, συγκεντρώνει πλήθη θεομανών στο Όρος των Ελαίων, διακηρύσσοντας ότι με απλή επίκληση του πατέρα του Θεού Ιαχωβά θα σαρώσει τα τείχη της πόλεως και θα καταπλακώσει τους Ρωμαίους. Και αυτή η στάση βρίσκει άδοξο τέλος κάτω από τα ξίφη των λεγεωνάριων.


62 Οι Σανχεντρίν εκμεταλλεύονται ένα σύντομο κενό ρωμαϊκής εξουσίας στην Ιερουσαλήμ, ανάμεσα στον θάνατο του διοικητού Πορκίου Φήστου και στην άφιξη του νέου διοικητού Αλμπίνους, και αρχίζουν διωγμό κατά των σχισματικών Ιουδαίων που αυτοαποκαλούνται "Χριστιανοί", "Ναζαρηνοί" ή "Γαλιλαίοι". Οι σχισματικοί λιθοβολούνται από τον ιουδαϊκό όχλο (σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο) ως ένοχοι βλασφημίας. Η αποκατάσταση της ρωμαϊκής τάξεως σώζει τους σχισματικούς, ο δε Μέγας Αρχιερεύς των Σανχεντρίν Ανανίας καθαιρείται ως ένοχος καταχρήσεως εξουσίας.


63 (ή αρχές 64) Στη Ρώμη διώκονται οι στωικοί και οι πυθαγόρειοι εξαιτίας της δημοσίας εναντιώσεως τους σε εξαλλοσύνες του αυτοκράτορος Νέρωνος.. ο δε Χριστιανισμός έχει ήδη χαρακτηρισθεί από τη Σύγκλητο "παράνομη δεισιδαιμονία" (superstitio illicita). Μετά από σύντομη φυλάκιση καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται ο Σαούλ, Σαύλος ή Παύλος που αργότερα θα ονομασθεί "Απόστολος των Ε-θνών".


64 Φωτιά που ξεκινά από τους Ναούς των εθνικών Θεών καταστρέφει τη Ρώμη. Οι εθνικοί την αποδίδουν, όπως είναι λογικό, σε εμπρηστική ενέργεια χριστιανών τρομοκρατών και ακολουθεί ένας σύντομος αλλά μαζικός και άγριος διωγμός. Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού ο εμπρησμός απεδόθη φυσικά στον.. αυτοκράτορα Νέρωνα, ο οποίος όμως έχει όλη τη συμπάθεια του αντικειμενικού ιστορικού (για το συγκεκριμένο γεγονός), καθώς απουσίαζε τότε από τη Ρώμη και επίσης, μετά την εσπευσμένη επιστροφή του, διέταξε ν'ανοίξουν οι κήποι των ανακτόρων ως καταφύγιο των αστέγων υπηκόων του.


70 Η Ρώμη συντρίβει την τελευταία πανεθνική ιουδαϊκή επανάσταση και καταστρέφει τον Ναό της Ιερουσαλήμ.


80 - 90 Για μία ολόκληρη δεκαετία οι χριστιανοί ασκούν ψυχολογική τρομοκρατία στους ιουδαϊκούς όχλους με διασπορά μίας γελοίας "προφητείας" ότι τάχα ο Νέρων θ'αναστηθεί εκ νεκρών και θα κυβερνήσει ως.. Αντίχριστος, με το όνομα Μπελιάρ, για αυτό πρέπει να υπάρξει συσπείρωση όλων γύρω από τις χριστιανικές κοινότητες που τις προστατεύει ο ίδιος ο.. Θεός.


81 - 96 Η βασιλεία του τυραννικού και ματαιόδοξου αυτοκράτορος Δομιτιανού που απαιτεί να τον λατρεύουν ως.. "ζώντα Θεό", γελοιοποιεί την Εθνική Θρησκεία αλλά και την καταδικάζει σε ένα ημιπαράνομο καθεστώς αφού δεν επιτρέπεται να ασκείται δίχως ταυτόχρονη λατρεία του αυτοκράτορος. Ο Δομιτιανός προκαλεί το θρησκευτικό συναί-σθημα των Ρωμαίων απαιτώντας να τον αποκαλούν "dominus" και κηρύσσει διωγμό κατά των στωικών και των πυθαγορείων επειδή μιλούν ανοικτά εναντίον της ύβρεως του και επίσης απαγορεύει το Θέατρο. Αργότερα ο διωγμός κλιμακώνεται και εναντίον των Ιουδαίων, των χριστιανών, των θρησκευτών της Ίσιδος, και άλλων ανατολικών λατρειών. Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο κλίμα, κυκλοφορεί ένα από τα πιο τρομακτικά βιβλία των ιουδαιοχριστιανών, η ανατριχιαστική "Αποκάλυψη" που με έναν καθαρά παραληρηματικό και παρανοϊκό λόγο αποσκοπεί στο να σπείρει τον πανικό στους εθνικούς αλλά και στους πάμπολλους εκείνη την εποχή αποστάτες του Χριστιανισμού.


90 Η ιουδαϊκή Σύνοδος της Jamnia επιχειρεί τη διατύπωση μίας Ιουδαϊκής Ορθοδοξίας ως ξεπέρασμα της φαρισαϊκής αντιλήψεως (έμφαση στο ανθρώπινο παρά στο θεόθεν στοιχείο) στην οποία θέλουν οι Ιουδαίοι να φορτώσουν όλη την ευθύνη για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους. Στην ίδια Σύνοδο οι ακολουθούντες την αίρεση του Χριστιανισμού χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι "αποστάτες" (ως αρνούμενοι τον Νόμο του Τοράχ) και τίθενται εκτός της ιουδαϊκής Ορθοδοξίας. Θεμελιώνεται έτσι ένα αβυσσαλέο μίσος ανάμεσα στους χριστιανούς (που αργότερα θ'αυξηθούν όμως ανόμοια δια προσηλυτισμού των εθνικών) και στους καθαρόαιμους, ορθοδόξους Ιουδαίους που θα διαρκέσει άσβεστο έως και τον αιώνα μας. Στο μεταξύ, από το έτος 90 έως τα τέλη του 3ου αιώνος, βρίσκουμε τους χριστιανούς συστηματικά από τη μία να υποσκάπτουν τον ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό (γελοιοποιώντας κατά την μοντανιστική πρα-κτική όλους τους θεσμούς του, προσβάλλοντας τα ιερά του σημεία και κηρύσσοντας την πολιτική ανυπακοή και την άρνηση στρατεύσεως) και από την άλλη να συγκεντρώνουν αργά αλλά σταθερά (με απίθανη συνωμοτική πειθαρχία) τεράστια οικονομική και κοινωνική δύναμη. Οι ελάχιστοι, και αρκετά αφελείς, σποραδικοί διωγμοί εναντίον τους, δεν μπορούν ν'αναχαιτίσουν την πορεία αυτής της κινήσεως που ο Μινούκιος περιέγραψε ως "tenebrosa et lucifuga" (δηλ. σκιώδη και φωτοδιώκτρια) προς την κεφαλή της ρωμαϊκής εξουσίας, στην οποία άλλωστε απέβλεπαν εξαρχής οι ιδρυτές της. Στην αρχή, οι εθνικοί δεν παίρνουν καν στα σοβαρά αυτούς τους "ιδιόρρυθμους Ιουδαίους". Όταν το κάνουν, είναι μάλλον πολύ αργά, αφού εκείνοι έχουν ήδη πετύχει να ελέγχουν μεγάλες μάζες λαού και αξιωματούχων ακόμη και μέσα στην ίδια τη Ρώμη και να προσηλυτίσουν ακόμη και αυτοκράτορες, όπως λ.χ. ο Φίλιππος ο Άραψ για τον οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω.


96 Με την πτώση του τυραννικού Δομιτιανού, ο αυτοκράτωρ Νέρβα, με προτροπή του θεοπνεύστου φιλοσόφου Απολλώνιου Τυανέως και άλλων φωτισμένων ανδρών, ακυρώνει όλα τα μέτρα του προκατόχου του κατά των στωικών και πυθαγορείων που είχαν γίνει στόχος εξαιτίας της τολμηρής και δημόσιας κριτικής τους κατά της αυτοθεοποιήσεως. Ο Νέρβα ακυρώνει ωστόσο και όλα τα μέτρα κατά των Ιουδαίων και των χριστιανών και απαθανατίζει μάλιστα αυτή την πράξη επιεικείας με κοπή ειδικού νομίσματος. Η Σύγκλητος εκφράζει τους ενδοιασμούς της για το αν πρέπει ν' αφεθούν εντελώς ασύδοτοι οι Ιουδαίοι και χριστιανοί στη συστηματική διάβρωση των ρωμαϊκών ηθών.


98-117 Προσπαθώντας να διατηρήσει την, από τον ρωμαϊκό πολυθεϊσμό θεωρούμενη θεία, ειρήνη και ευημερία των υπηκόων του (Pax Deorum, "Ειρήνη των Θεών"), ο αυτοκράτωρ Τραϊανός λαμβάνει μέτρα κατά της "αθεότητος" και της "διαδόσεως των Ιουδαϊκών ηθών" (και στα δύο περιλαμβάνεται ο Χριστιανισμός) αν και αρνείται συστηματικά να κηρύξει διωγμό όπως ζητούν οι κυβερνήτες των ανατολικών επαρχιών όπου οι Ιουδαίοι προκαλούν συνεχώς ταραχές. Ο Τραϊανός αποθαρρύνει αποφασιστικά την προσωπολατρία του αυτοκράτορος και ενθαρρύνει αντιθέτως την αντίληψη περί θείας προελεύσεως των πολιτικών θεσμών. Την ίδια εποχή άλλωστε ανθεί ήδη η νέα τάση της διανοήσεως που ξεκίνησε ο Κούρτιος Ρούφος (Curtius Rufus) και η οποία καταδικάζει τον Ευημερισμό και την αυτοθεοποίηση των μοναρχών που είχε πρωτοξεκινήσει ο Αλέξανδρος ο Μακεδών: η απαίτηση για απόδοση θεϊκών τιμών χαρακτηρίζεται σημείο ανατολίτικης διαφθοράς, αλλά και τυραννική, ματαιόδοξη, αλαζονική και προσβλητική προς τους Θεούς.


117 Ενθρονίζεται αυτοκράτωρ Ρώμης ο διανοούμενος Αδριανός (Hadrianus P. Aelius), που δείχνει εξαιρετική συμπάθεια προς όλους τους μειοψηφικούς Ιουδαίους (χριστιανούς, Σαμαρείτες, κ.ά.), σχεδιάζει μάλιστα την ανέγερση Ναών των χριστιανών με αγάλματα, σύμφωνα με τα πρότυπα των εθνικών (το γεγονός διασώζεται στην Historia Augusta, Vita Alex. 43, 6-7).


138 - 161 Ο αυτοκράτωρ Αντωνίνος Πίος, εξαιρετικά ανεξίθρησκος, συστήνει ανοχή προς όλες τις θρησκείες της Αυτοκρατορίας παρά τις συνεχείς αναφορές των διοικητών της Ανατολής που περιγράφουν συνεχείς ταραχές εξαιτίας των προκλήσεων των χριστιανών οι οποίοι σε καθημερινή βάση προσβάλλουν βωμούς και Ιερά, καταστρέφουν αγάλματα Θεών και ηρώων και κηρύσσουν ανοικτή ανταρσία κατά της ανθρώπινης κοινωνίας.


161 - 180 Στον θρόνο της Ρώμης βρίσκεται ο φωτισμένος στωικός φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος, τυπικά ωστόσο, γιατί τον περισσότερο καιρό μάχεται στον Βορρά κατά των γερμανικών εθνών. Αφηνιασμένοι από την μοντανιστική λογική που κυριαρχεί ανάμεσα τους εκείνη την εποχή, οι χριστιανοί επιδίδονται σε ένα σωρό συνωμοσίες, διασπορά διαδόσεων και κοινωνικές αναταραχές, αλλά επίσης και σε αθλιότητες και βεβηλώσεις κατά θεσμών και ιερών του Πολιτισμού των εθνικών. Παρά την αρχική ανοχή του, ο άγιος εκείνος άνθρωπος υποχρεώνεται να διατάξει επί διετία (166-168) αυστηρή καταστολή των εγκληματικών πράξεων, δίδοντας ιστορικά στους χριστιανούς την διόλου τιμητική ιδιαιτερότητα να έχουν υποχρεώσει σε βίαιη αντίδραση έναν πράο, ανεξίκακο, ανεξίθρηκο και γαλήνιο στωικό.


170 Επιστολές του Διονυσίου, επισκόπου της Κορίνθου, με καταγγελίες ότι η Εκκλησία πλαστογραφεί συνεχώς τα αρχικά "Ευαγγέλια".


177 Με τη στέψη του υιού του Κόμμοδου ως συναυτοκράτορος, ο Μάρκος Αυρήλιος υποχρεώνεται σε νέον σύντομο διωγμό στις επαρχίες για να σταματήσει τα εγκλήματα των μοντανιστών χριστιανών. Οι λεγόμενοι "απολογητές" των χριστιανών στέλνουν επιστολές στον φιλόσοφο αυτοκράτορα και εξασφαλίζουν την -πολύ εύκολη άλλωστε- ευμένειά του, πείθοντας τον προφανώς ότι οι μοντανιστές αποτελούν μειοψηφία μέσα στην κοινότητα τους.


180 - 192 Η βασιλεία του παράφρονος Κόμμοδου επιτρέπει όχι απλώς την ανασύνταξη της Εκκλησίας αλλά και την επιτυχημένη εισβολή της στην αυτοκρατορική αυλή. Η Μαρκία βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον Πάπα Βίκτωρα και μεταφέρει άμεσα την επιρροή του στον ψυχοπαθή αυτοκράτορα.


202 Οι χριστιανοί πιστεύουν και διαδίδουν πως αυτό το έτος θα συμβεί η.. έλευση του Αντι-Χρίστου (..). Ο χρονογράφος Ιούδας σταματάει τη συγγραφή του Χρονικού του, απολύτως σίγουρος για την "επικείμενη" καταστροφή. Η μεγαλύτερη υστερία εμφανίζεται σε νεοφώτιστους ("κατηχουμένους") της Αιγύπτου που βεβηλώνοντας Ιερά προκαλούν αντιχριστιανικές διαδηλώσεις του πλήθους και ως λογική συνέπεια έναν τοπικό διωγμό, παρά την de facto ασυλία προς όλες τις θρησκείες που έχει παράσχει η δυναστεία των Σεβήρων.


211 Το ανεξίθρησκο καθεστώς των Σεβήρων ενοχλεί τους σκληροπυρηνικούς μοντανιστές χριστιανούς (λ.χ. Τερτυλλιανός, De Idololatria, XV 1, De corona κ.α.) γιατί.. χαλαρώνει τον φανατισμό των ομοϊδεατών τους και άλλοτε ασπάζονται τα "ειδωλολατρικά" έθιμα ή δικαιολογούν τις τιμωρίες των παρανομούντων φανατικών.


215 Στο έτος αυτό, επί βασιλείας Καρακάλλα, συναντάμε μία τρανή απόδειξη για την πλήρη ελευθερία αλλά και προστασία που απελάμβαναν οι χριστιανοί της Αυτοκρατορίας. Ο Ρωμαίος ληγάτος της Αραβίας ζητάει την έγκριση του επισκόπου Αλεξανδρείας για να επισκεφθεί ο Ωριγένης την γεμάτη από χριστιανούς αυλή του και να διδάξει την φιλοσο-φία του.


216 Οι χριστιανοί απολαμβάνουν μία απέραντη ελευθερία και έχουν την δυνατότητα να διοργανώνουν ακόμη και στην περιφέρεια επισκοπικές Συνόδους. Το έτος αυτό αναφέρεται στην Βόρειο Αφρική Σύνοδος 71 επισκόπων υπό την προεδρία του επισκόπου Αγριππίνου.


218 Ο ανώριμος νεαρός αυτοκράτωρ Ηλιογάβαλος εγκαθιδρύει μία ανατολίτικη ηλιολατρία στην οποία ένας μόνο ανώτατος Θεός υπάρχει (summus deus) και όλοι οι Θεοί και Θεές των εθνικών θρησκειών δεν είναι παρά ευκαιριακές εκδηλώσεις του. Η αυτοκρατορική αυλή κυριεύεται από απίστευτη ανατολίτικη διαφθορά και έκλυση ηθών και αλωνίζουν κυριολεκτικά οι ευνούχοι ιερείς του Θεού Ελαγκαμπάλ, οι μάγοι, αλλά και οι Ιουδαίοι ραβίνοι και οι χριστιανοί ιερείς που βλέπουν την βασιλεία του έκφυλου νεαρού ως απρόσμενη και άριστη ευκαιρία να ξεμπλέξουν μία και καλή με την παραδοσιακή λατρεία των εθνικών. Όταν ο Ηλιογάβαλος ιδρύει Ναό στον Παλατινό Λόφο προς τιμήν του ενός Θεού του, τον διακοσμεί με ουκ ολίγα ιουδαϊκά και χριστιανικά σύμβολα (Hist. Augusta: Vita Heliogabali 3.4).


222 Ο μισητός πλέον Ηλιογάβαλος, η μητέρα του και όλοι οι ανατολίτες αυλικοί του, συμπεριλαμβανομένων πολλών ραβίνων και χριστιανών ιερέων (Καλιπόδιος, Ασκληπιάδης, κ.ά.) και αυτού ακόμη του Πάπα Καλλίστου (Callistus) λυντσάρονται από τον λαό και τον στρατό, και τα πτώματα τους ρίχνονται στην "Κλοάκα Μάξιμα", τον μέγα υπόνομο της Ρώμης. Οι χριστιανοί μαρτυρογράφοι που πολλούς αιώνες μετά συνέγραψαν, από το μυαλό τους όπως συνήθιζαν, το.. "Μαρτύριον" του Πάπα τους, φρόντισαν επιμελώς πάν-τως να μην ταυτίσουν χρονικά αυτούς τους θανάτους ώστε ν'αποφευχθούν κάποιοι πολύ ενοχλητικοί λογικοί συνειρμοί.


222 Στέφεται αυτοκράτωρ ο νεαρός Αλέξανδρος Σεβήρος, μέγας προστάτης των Ιουδαίων και των χριστιανών. Εισηγήθηκε για μία ακόμη φορά στη Σύγκλητο την ένταξη του Τζεσουά στο Πάνθεον της Ρώμης, σχεδίασε ανέγερση χριστιανικού Ναού μέσα στην Αιωνία Πόλη, ενίσχυσε με σοβαρά ποσά την Εκκλησία, και έκαιε λιβάνι σε βωμούς με αγάλματα των Τζεσουά και Αβραάμ. Η αυλή του αφελούς νεαρού αυτοκράτορος κατακυριεύεται για μία ακόμη φορά από ραβίνους και χριστιανούς ιερείς και η πλειοψηφία των στρατιωτικών και δημοσίων αξιωμάτων καταλαμβάνεται από χριστιανούς. Μάταια διάφοροι φωτισμένοι εθνικοί, όπως λ.χ. ο διανοούμενος Συγκλητικός και Ύπατος Δίων Κάσσιος, προσπαθούν να δώσουν στον αυτοκράτορα να καταλάβει, με αρκετά έμμεσο ωστόσο τρόπο, ότι ουσιαστικά αναθρέφει ένα τέρας που σύντομα θα καταστρέψει τον ανθρώπινο Πολιτισμό.


227 Ακόμη και αυτή η οργάνωση της Βιβλιοθήκης του Πανθέου ανατίθεται από τον Αλέξανδρο Σεβήρο στον δεδηλωμένο χριστιανό και πιθανώς Ιουδαίο (γεννημένο στην Aelia Capitolina, δηλαδή στην Ιερουσαλήμ) Σέξτο Ιούλιο Αφρικανό (Sextus Julius Africanus).


232 Η Ιουλία Μαμαία, μητέρα του Αλεξάνδρου Σεβήρου, καλεί με εξαιρετικές τιμές τον Ωριγένη στην Αντιόχεια για να διδάξει την ίδια και τους αυλικούς της.


235 Ο Αλέξανδρος και η Μαμαία εκτελούνται μετά από στάση αγανακτισμένων στρατιωτών. Οι λεγεώνες στέφουν αυτοκράτορα τον Μαξιμίνο Θράκα και ανακόπτεται έτσι προσωρινά η χριστιανική κυριαρχία. Στις 28 Σεπτεμβρίου, ο αυτοκράτωρ δίνει τέλος στις σκληρές συγκρούσεις ανάμεσα στους ήδη διασπασμένους χριστιανούς της Ρώμης, εξορίζοντας τον Πάπα Ποντιανό και τον αντι-Πάπα Ιππόλυτο στη Σαρδηνία.


238 - 244 Επί της βασιλείας του Γορδιανού Γ, η δύναμη της Εκκλησίας είναι τέτοια που μπορεί πλέον να ελέγχει και αυτόν τον ίδιο τον αυτοκρατορικό θρόνο. Η συντριπτική πλειοψηφία των πραιτωριανών είναι πλέον χριστιανοί, το ίδιο και ο αρχηγός τους (Μ. Julius Philippus), αλλά και οι περισσότεροι κυβερνήτες των ανατολικών και βορείων επαρχιών, όπως λ.χ. ο ληγάτος Αιγύπτου Domitius Philippus κ.ά.


244 - 249 Ο χριστιανός διάδοχος του Γορδιανού, πρώην αρχηγός των πραιτωριανών, αυτοκράτωρ Ιούλιος Φίλιππος (Μ. Julius Philippus), αραβικής καταγωγής για αυτό και επονομασθείς Άραψ, υιός ενός κοινού ληστού της Αραβίας - κατά τον Aurelius Victor στο Epitome 28. 4- χορηγεί νέα εξαιρετικά προνόμια στους χριστιανούς, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την πλήρη στήριξη του θρόνου του από την Εκκλησία απέναντι σε εποφθαλμιούντες ομοθρήκους του. Ο εκχριστιανισμός και η ανατολικοποίηση της Αυτοκρατορίας είναι πλέον ένα ιστορικό γεγονός.


248 - 250 Ο απολογητής του Χριστιανισμού Ωριγένης, προσπαθώντας ν'απαντήσει στον παλαιότερο του εθνικό φιλόσοφο Κέλσο ("Αληθής Λόγος" ή "Κατά Χριστιανών") συγγράφει το βιβλίο του "Κατά Κέλσου" σε υπεράσπιση του ιουδαϊκού έθους και κοσμοαντιλήψεως. Δύο χρόνια αργότερα, η επισκοπική Σύνοδος της Ρώμης τον καταδικάζει επειδή και μόνον ανέφερε την φήμη που υποστήριζε ο Κέλσος και απεδείκνυε ανύπαρκτη την "άμμωμο" σύλληψη του ραβί Τζεσουά, ο οποίος φερόταν ως νόθος υιός ενός Ρωμαίου μισθοφόρου, του Πάνθηρος.


249 - 251 Ο φωτισμένος Ρωμαίος αυτοκράτωρ Δέκιος (που προσφωνείται σε επιγραφή "Restitutor Sacrorum", "Παλινορθωτής των Ιερών") επιχειρεί να σταματήσει την πλήρη εξαφάνιση του ρωμαϊκού εθνισμού από την θρησκευτική μεροληψία του χριστιανού Φιλίππου. Στη διάρκεια της ολιγόχρονης βασιλείας του εξαφανίζει σχεδόν τον Χριστιανισμό όπως παραδέχεται ο Κυπριανός (De Lapsis 7-9) με το να υποχρεώσει απλώς όλους τους υπηκόους του ν'αποδείξουν την νομιμοφροσύνη τους, ρίχνοντας λιβάνι στον βωμό της Ρώμης. Ο Χριστιανισμός επιστρατεύει ωστόσο τους θεωρητικούς του (τους λεγόμενους "Πατέρες") για να πείσουν τους έτοιμους ν' αποστατήσουν χριστιανούς ότι είναι προτιμώτερη μία σύντομη θανάτωση για προδοσία από τα.. αιώνια βασανιστήρια στην υποτιθέμενη Κόλαση. Ο Δέκιος σκοτώνεται όμως πολεμώντας κατά των βαρβάρων (ο πρώτος αυτοκράτωρ που σκοτώνεται στο μέτωπο), τα μέτρα του παύουν και οι χριστιανοί συνεχίζουν ανενόχλητοι το ανατρεπτικό τους έργο.


252 Κατά τη διάρκεια σοβαρής επιδημίας, ο αυτοκράτωρ Τριβωνιανός Γάλλος (Trebonianus Gallus) προσφέρει θυσία στους Θεούς για τη σωτηρία του λαού του. Οι χριστιανοί, κυρίως των ανωτέρων τάξεων, επιχειρούν να γελοιοποιήσουν τις ιεροπραξίες με αποτέλεσμα βίαιες διαδηλώσεις του λαού εναντίον τους. Ο αυτοκράτωρ αποτρέπει την αιματοχυσία εξορίζοντας απλώς τον Πάπα Κορνήλιο (Cornelius). Απτόητοι πάντως οι χριστιανοί εξακολουθούν να ασκούν συστηματικά έντονη ψυχολογική τρομοκρατία στις μάζες, ισχυριζόμενοι ότι οι επιδημίες και οι πολεμικές ήττες της Αυτοκρατορίας είναι τιμωρία του.. αμαρτωλού "ειδωλολατρικού" κόσμου από τον "Έναν και αληθινό Θεό" και ότι πλησιάζει η ώρα που θα βγεί αληθινή η.. "Αποκάλυψη" του Ιωάννου.


253 Ενθρονίζεται ο αυτοκράτωρ Βαλεριανός (Valerianus), ο οποίος, όπως άλλωστε μαρτυρούν και οι χριστιανοί συγγραφείς (Διονύσιος Αλεξανδρεύς, Κομμοδιανός) περιστοιχίζεται σχεδόν καθ'ολοκληρίαν από χριστιανούς. Παρ'όλα αυτά, βαθύτατα εκτεθειμένος ύστερα από βεβήλωση Ιερού του Πάνος στην Καισαρεία της Παλαιστίνης από χριστιανό αυλικό του (Austurius) και πιεζόμενος από πάμπολλους εθνικούς που θεωρούν ότι η ασέβεια των χριστιανών προκαλεί τις αλλεπάλληλες σιτοδείες, επιδημίες και στρατιωτικές ήττες που αντιμετωπίζει η Αυτοκρατορία είναι αποτέλεσμα της "οργής των Θεών", εκδίδει το 257 και


258 δύο έδικτα κατά των χριστιανών υπηκόων του, τους οποίους καλεί να επιστρέψουν στην παραδοσιακή λατρεία. Διδαχθείς ωστόσο από την αποτυχία του Δεκίου, ο Βαλεριανός δεν ζητάει αποδείξεις νομιμοφροσύνης από τους ιερείς των χριστιανών και τους συγκλητικούς, αλλά τους εξορίζει, κατάσχει την απίστευτα μεγάλη περιουσία των πρώτων και σφραγίζει τις εκκλησίες. Με το δεύτερο έδικτο (258), τέλος, ορίζει την ποινή του θανάτου ή των καταναγκαστικών έργων για όσους αξιωματούχους ή στρατιωτικούς επιμένουν στην απαγορευμένη λατρεία.


260 - 262 Ο αυτοκράτωρ Γαλιηνός, σταματά όλες τις διώξεις των χριστιανών, έχοντας ξεγελασθεί από τους χριστιανούς συμβούλους του και την επίσης χριστιανή σύζυγο του Κορνηλία Σαλόνικα (Cornelia Salonica) ότι τάχα ο Χριστιανισμός είναι εντελώς ακίνδυνος και αποτελεί απλώς μία ιδιότυπη πλευρά του.. Μιθραϊσμού. Ο Γαλιηνός νομιμοποιεί πλήρως και ενισχύει οικονομικά την Εκκλησία, αλλά και αναγνωρίζει τους επισκόπους ως επίσημο ιερατείο νομίμου θρησκείας (religio licita, όπως ήταν ήδη και η Ορθόδοξη Ιουδαϊκή). Το καθεστώς αυτό θα παραμείνει σε ισχύ πάνω από 40 χρόνια (έως το 303), στη δε διάρκεια του η Εκκλησία θεριεύει σε ένα παντοδύναμο κράτος εν κρατεί μέσα στην Αυτοκρατορία, την οποία αρχίζει πλέον να κατατρώει κανονικά, συστηματικά και από μέσα.


287 Με την χριστιανική Εκκλησία να γιγαντώνεται με γεωμετρική πλέον πρόοδο και τους αλαζόνες επισκόπους της να προσβάλλουν ανοικτά τα εθνικά ιερατεία αλλά και αυτή την ίδια την αυτοκρατορική εξουσία, ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός διαλύει την επιβληθείσα από τον Αυρηλιανό λατρεία του Ανίκητου Ηλίου και καθιερώνει την πιο παραδοσιακή Τριάδα Jupiter, Hercules, Victoria. Με έδικτο του εναντιώνεται στις δυϊστικές θρησκείες της Ανατολής, τις οποίες αποκαλεί "αντικοινωνικές, πονηρές και δεισιδαιμονικές διδασκαλίες που μισούν αυτή την ίδια την ανθρώπινη φύση".


298 Ο Διοκλητιανός μετατρέπει την φύση της λατρείας του Αυτοκράτορος στον Ρωμαϊκό Στρατό από συλλογική σε ατομική και αποκαλύπτονται έτσι και καταγράφονται όλοι οι χριστιανοί και οι μανιχαίοι.


301 - 302 Ο Πάρθος χριστιανός προσηλυτιστής Γρηγόριος, που αργότερα απεκλήθη "φωτιστής της Αρμενίας", κατορθώνει, εκμεταλλευόμενος στη διάρκεια μίας "θεομηνίας" την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, να βαπτίσει χριστιανό τον βασιλιά της Αρμενίας Τιριδάτ Γ (τον "Μέγα"). Ο Τιριδάτ, εμπνεόμενος από τον Προφήτη Ελάϊα (Ηλία, "Θεός μου είναι ο Γιαχβέ") στο Καρμίλλον όρος, διατάσσει την κατασφαγή του εθνικού ιερατείου και την μετατροπή όλων των Ναών του Μίθρα, της Αναϊτιδος, του Ορμούσδ και των διαφόρων ελληνορωμαϊκών Θεών σε εκκλησίες ή οίκους κηρύγματος. Όλες οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας, ιδρυθείσες πριν από αιώνες από τους ελληνιστές ηγεμόνες της, πυρπολούνται ως.. "κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως". Ο Γρηγόριος στέφεται πρώτος επίσκοπος της χώρας και πλήθη προσηλυτιστών από τη Συρία συρρέουν στην Αρμενία η οποία μετατρέπεται πλέον στο πρώτο στην Ιστορία χριστιανικό Κράτος.


303-304 Αρχίζει, δίχως όμως την ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας, ο τελευταίος και μόνος ουσιαστικός και σοβαρός διωγμός των χριστιανών (όπως παραδέχονται ακόμη και χριστιανοί ιστορικοί, όπως λ.χ. η ρωμαιοκαθολική Marta Sordi), κατά διαταγή του Αυτοκράτορος Διοκλητιανού, με προτροπή του νικητού των Περσών Γαλερίου και του φιλοσόφου Ιεροκλέους που διαβλέπουν την εξαγωγή του "αρμενικού φαινομένου" και την πλήρη κατάρρευση του παραδοσιακού Πολιτισμού. Το αρχικό έδικτο διατάσσει απλώς την συλλογή και καταστροφή των χριστιανικών βιβλίων και την αναίμακτη απαγόρευση της κρυφής συγκεντρώσεως και λατρείας. Οι χριστιανοί απαντούν στην εφαρμογή του εδίκτου με πυρπόληση του ανακτόρου στης Νικομήδειας και εξεγέρσεις σε όλες τις πόλεις της Μικράς Ασίας που διέθεταν επαρκές ιουδαϊκό και χριστιανικό στοιχείο. Ο Διοκλητιανός υποχρεώνεται να εκδώσει δεύτερο έδικτο, με το οποίο διατάσσεται η σύλληψη όλων των χριστιανών επισκόπων και ιερέων. Η περιορισμένη χωρητικότης των ρωμαϊκών φυλακών αλλά και η πιθανότητα εξεγέρσεως των πραιτωριανών ή άλλων στρατιωτικών μονάδων που ελέγχονταν από χριστιανούς, υποχρεώνουν τον αυτοκράτορα σε έκδοση ενός τρίτου εδίκτου, με το οποίο ζητείται απλώς από τους κρατούμενους να θυσιάσουν υπέρ της Ρώμης και του αυτοκράτορος. Τέλος, την Άνοιξη του 304, τέταρτο έδικτο του Διο-κλητιανού απαιτεί από όλους τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας να θυσιάσουν. Ακόμη και ο 29ος Πάπας των χριστιανών (Μαρκελλίνος) θυσιάζει στους εθνικούς Θεούς !!


305 - 311 Ο Διοκλητιανός παραιτείται. Ο διωγμός συνεχίζεται μόνο στις ανατολικές επαρχίες που ελέγχονται από τον Γαλέριο.


306 Οι χριστιανοί της Ρώμης διχάζονται για μία ακόμη φορά. Ο αντι-Πάπας Μάρκελλος προσπαθεί να καθαιρέσει τον "αποστάτη" και "ειδωλοθύτη" Πάπα Μαρκελλίνο, αλλά εξο-ρίζεται από τον Μαξέντιο.


309 Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.


311 Ο δεισιδαίμων αυτοκράτωρ Γαλέριος αρρωσταίνει σοβαρά, και θεωρώντας ότι τιμωρείται "από τον Θεό των χριστιανών" για τον δετή εναντίον τους διωγμό που είχε ο ίδιος εισηγηθεί στον Διοκλητιανό, εκδίδει στη Σαρδική (σημερινή Σόφια) διάταγμα που απαγορεύει κάθε καταδίωξη των χριστιανών. Σε ολόκληρο τον "μεγάλο διωγμό", έχασαν τη ζωή τους στην Παλαιστίνη (όπου έχουμε ασφαλείς πληροφορίες χάρη στον Ευσέβιο που συνέγραψε το "Μάρτυρες της Παλαιστίνης") 86 μόνον χριστιανοί, εκ των οποίων μόνο ένας επίσκοπος, ο δε W. Η. C. Frend (σελ. 536-537) υπολογίζει το σύνολο των μαρτύρων σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία το πολύ σε 3.500 άτομα. Την ίδια εποχή ωστόσο, ο διανοούμενος στρατιωτικός Μαξιμίνος Ντέα (Maximinus Daia), γαμπρός, ανεψιός ή κατ'άλλους υιός του Γαλερίου, ήδη στεφθείς αύγουστος της Ανατολής, σε μία ακόμη απελπισμένη προσπάθεια να αναχαιτισθεί ο Χριστιανισμός, ιδρύει στην Αντιόχεια τον Ναό του Διός Φιλάνθρωπου και επανδρώνει όλα τα εθνικά Ιερά με νεοσύστατα ιερατεία. Στα σχολικά βιβλία συμπεριλαμβάνεται και ένα ειδικά αφιερωμένο στους χριστιανούς, των οποίων οι ιδρυτές αποκαλούνται "εγκληματίες Ιουδαίοι". Όλα τα είδη τροφίμων αφιερώνονται υποχρεωτικά στους Θεούς προτού πωληθούν από τους εμπόρους, το ίδιο και τα ύδατα των υδραγωγείων.


312 Πρώτη και υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Στις 28 Οκτωβρίου, ο ήλιολάτρης Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος κατανικά τον επίσης εθνικό αντίπαλο του Μαξέντιο με χριστιανικά εμβλήματα στις ασπίδες των -κυρίως Γαλατών- στρατιωτών του. Οι ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας δέχονται συνεχείς επιθέσεις του χριστιανού βασιλιά της Αρμενίας ως αντιπερισπασμό στην προσπάθεια του Μαξιμίνου Ντέα να διαλύσει τους χριστιανούς των περιοχών που διοικεί.


313. Δεύτερη υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος) κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον εθνικό αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνο Ντέα. Τα στρατεύματα του μπαίνουν ωστόσο στη μάχη ψάλλοντας το "Summe Sancte Deus !" ('Ώ Ανώτατε και Άγιε Θεέ !"). Ο ηττημένος Ντέα εκδίδει μετά από μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομήδειας με το οποίο χορηγείται πλήρης θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη ρωμαϊκή εξουσία. Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, ο Ντέα αυτοκτονεί μετά από 3-4 μήνες με δηλητήριο. Μετά τον θάνατο του, όλα τα γραπτά και τ'αγάλματα του καταστρέφονται από τον Αικίνιο και τους χριστιανούς. Το γελοίο της ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα, ο υποτίθεται "των χριστιανών φίλος" Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στο όνομα του Θεού των χριστιανών αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την μυθιστορία τουλάχσιτον του Ευσεβίου, έψαλλαν το "Deus Summus Salvator !" ("Ω Θεέ Ανώτατε Σωτήρα"). Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομήδειας που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμίνος Ντέα, οι αύγουστοι Λικίνιος και Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος εγγυώνται και αυτοί πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν στη ρωμαϊκή εξουσία. Οι χριστιανοί, πολυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματα τους κατά της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τους εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από την αρνητική προς τις εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν ΟΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί "δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών". Ο ("Άγιος") Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του "ειδωλολατρικού" κόσμου με.. φωτιά (..).


314 Κτίζεται στη Ρώμη η πρώτη χριστιανική Βασιλική. Αμέσως μετά την νομιμοποίηση της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεση της κατά των θρησκειών των εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με.. μαγεία και.. λατρεία του Σατανά των χριστιανών.


315 Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού XI, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό "εξορκιστή" επίσκοπο Συλβέστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της "πνευματικός".


319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις


324 Ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.


326 Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγο του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους "πνευματικούς" της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, "ανακάλυψε" (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων !!) άθικτο τον λεγόμενο "Τίμιο Σταυρό" που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Με προτροπή της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αίγες της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονες του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιόπολη).


330 Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που του υπέδειξαν οι αστρολόγοι (11 Μαΐου, 'Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική") μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των εθνικών.


331 Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει τη καταλήστευση των Ιερών των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των "ειδωλο-λατρικών" Ναών.


335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του.. "Αγίου Τάφου", ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327. Για τον διάκοσμο του λεηλατούνται όλα τα εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως.. υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (..) όλοι οι "μάγοι και μάντεις", και ανάμεσα τους μαρτυρεί ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας και είχε συγκεντρώσει πάνω του το μίσος των χριστιανών αυλικών.


337 Ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομήδειας.


341 Ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Ιούλιος Κωνστάντιος κηρύσσει διωγμό "κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων". Πολλοί εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται.


342 - 353 Χριστιανοί προσηλυτιστές από την Κωνσταντινούπολη με επικεφαλής τον Ουλφίλα (Ulfila), επιχειρούν τον εκχριστιανισμό των Βησιγότθων.


346 Μέγας διωγμός στην Κωνσταντινούπολη κατά των εθνικών. Ο ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της "γοητείας" (μαγείας).


348 Ο βασιλιάς των Βησιγότθων Αθανάριχος (Athanaric) εκδιώκει από την χώρα του τον αρειανό χριστιανό προσηλυτιστή Ουλφίλα (Ulfila).


350 Ο, επί Διοκλητιανού διοικητής των επίλεκτων λεγεωνών του Ιούπιτερ και του Ηρακλέους, Φλάβιος Μάγνος Μαγνέντιος (Magnentius) οργανώνει εξέγερση στη Δυτική Αυτοκρατορία κατά του Χριστιανισμού, αυτοστεφθείς αυτοκράτωρ στις 18 Ιανουαρίου.


351 - 353 Τον Σεπτέμβριο του 351ο Κωνστάντιος νικά τον Μαγνέντιο στη μάχη της Μούρσα (Mursa) και του καταφέρει το τελειωτικό κτύπημα το καλοκαίρι του 353 στην μάχη του Μονς Σελεύκους (Mons Seleukus) Στις 10 Αυγούστου ο Μαγνέντιος αυτοκτονεί στη Λυών (Lyon) της Γαλατίας.


352 - 363 Ο βασιλιάς των Βησιγότθων Αθανάριχος κηρύσσει ανένδοτο αγώνα κατά του εκχριστιανισμού του έθνους του. Εκδιώκει όλους τους προσηλυτιστές και περιφέρει σε όλη την επικράτεια του τα αγάλματα των εθνικών Θεών στα οποία ζητείται από όλους τους υπηκόους του να δηλώσουν σεβασμό.


353 Έδικτο του Κωνσταντίου απαγορεύει επί ποινή θανάτου τη λατρεία δια θυσιών και αγαλμάτων.


354 Νέο έδικτο του Κωνσταντίου επαναλαμβάνει την απαγόρευση επί ποινή θανάτου της λατρείας δια θυσιών και αγαλμάτων και διατάσσει το σφράγισμα όλων των εθνικών Ιερών ή τη βεβήλωση τους με παράδοση τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες για κυβευτήρια ή πορνοστάσια. Ο επίσκοπος Ρώμης Λιβέριος (Liberius) ορίζει τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία οι εθνικοί εώρταζαν παλαιότερα τη γέννηση του Θεού Ανίκητου Ηλίου (Sol Invictus).


355 Χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα όποια δικαστήρια.


354 Νέο έδικτο του Κωνσταντίου με το οποίο "επιβάλλει αύθις την ποινήν του θανάτου εις τους θύοντας.. και τα Ιερά και τους Ναούς τους μεν έκλεισε τους δε κατέσκαψε" όπως γράφει ο Λιβάνιος. Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των "ειδωλολατρών". Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις μεγάλων βιβλιοθηκών.


357 Ο Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογίας. Σε επίσκεψη του στη Ρώμη σφραγίζει τον Ναό του Θεού Απόλλωνος, φυλακίζει τους ιερείς και αφαιρεί τον βωμό της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου. Η Θεά Νίκη (Βικτόρια) αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού (284-305) τμήμα της ανωτάτης Τριάδος (Jupiter, Hercules, Victoria) του Πανθέου των εθνικών.


359 Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου ως.. "μαγική", θανατώνονται οι ιερείς της και κλείνονται τα Ιερά της. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα "στρατόπεδα θανάτου", οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.


360 Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο του 360, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, σπουδαγμένος στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών (355) νικητής των Αλαμανών, των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες "Γαλατικές Εκστρατείες" του (356 - 359), στέφεται Αυτοκράτωρ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες.


361 - 363 Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό που μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (Invective versus Julianus, I 58-61) διαμαρτύρεται ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την.. χαρά του μαρτυρίου (..)


363 Ο Ιουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας του μιάσματος των λειψάνων του Αγίου Βαβύλα (επισκόπου Αντιοχείας που υποτίθεται ότι είχε μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανό αυτόκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή, ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, του είχε αρνηθεί την "θεία κοινωνία", Lieu, 1989, σελ. 48), Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυνση των λειψάνων. Στις 26 Ιουνίου, ο Ιουλιανός δολοφονείται άνανδρα από χριστιανό ακόλουθο του, ενώ πολεμά κατά των Περσών.


364 Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας.
364 Στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η εθνική λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των εθνικών προστίθεται ο κατακομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα. Με θάνατο τιμωρούνται και οι σπλαχνοσκοπήσεις: sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas ("για να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια"). Με τρία διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Η Σύνοδος της Λαοδικείας εισηγείται την ποινή του θανάτου για τους αστρολόγους και τους χριστιανούς που εορτάζουν τα Σάββατα.


365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες.


366 Νέος διχασμός των χριστιανών της Ρώμης ανάμεσα σε δύο 37ους Πάπες (Δάμασος Α και Ουρσίνος). Ο Πάπας Δάμασος εξοντώνει όλους τους ηγέτες των Ουρσινιανών με τη βοήθεια πληρωμένων δολοφόνων.


367 Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.


370 Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλλούστιος, Πηγάσιος, κ.ά). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγεται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης, και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος.


370 - 371 Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Βαλεντινιανός που "μισούσε τους καλοντυμένους, τους μορφωμένους, τους πλούσιους και τους ευγενείς" (όπως υπογραμμίζει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος), εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Ρωμαίων εθνικών. Χιλιάδες εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και όλων η περιουσία κατάσχεται και αποδίδεται στην Εκκλησία. Ο Πάπας Δάμασος κατηγορείται για φόνο, πλην όμως ο αυτοκράτωρ τον απαλάσσει από κάθε κατηγορία με την απίστευτη δήλωση ότι ο Πάπας.. "δεν μπορεί να δικασθεί από κανέναν θνητό".


370 - 372 Ο ένοπλος "Άγιος" Μαρτίνος γκρεμίζει εθνικά Ιερά, εκχριστιανίζει βιαίως χιλιάδες Γαλάτες και κατασφάζει όσους αρνούνται να βαπτισθούν. Ο ποιητής Ρουτίλιος Ναματιανός, "ψυχή" των Γαλατών εθνικών, στηλιτεύει την μισανθρωπία και αρνησιζωϊα των χριστιανών.


372 Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανίσει όλους τους εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν. Οι υπόλοιποι παραδίδονται στους δήμιους.


373 Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας. Πρωτοχρησιμοποιείται ο όρος pagani (παγανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) για μείωση των εθνικών.


375 Ο "Άγιος" Μαρτίνος ολοκληρώνει την καταστροφή των εθνικών Ιερών της Γαλατίας και κτίζει πάνω στα ερείπια μοναστήρια. Οι χριστιανοί της Ανατολικής Αυτοκρατορίας κλείνουν το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ποινικοποιούν ακόμη και τις παράλληλες εκδηλώσεις της εκεί λατρείας, συμπεριλαμβανομένων των θεατρικών παραστάσεων.


376 Ο άβουλος αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός επιτρέπει στην χριστιανική κοινότητα της Ρώμης να καταστρέψει πολλά Μιθραία και Ιερά των παραδοσιακών εθνικών λατρειών μέσα στην "Αιωνία Πόλη", καταργεί το αφορολόγητο των κτημάτων που ανήκουν στα "ειδωλολατρικά" ιερατεία, απαγορεύει την κληροδότηση νέων περιουσιών σε αυτά και κατάσχει όλη την κινητή τους περιουσία. Επίσης, υπό την καθοδήγηση των επισκόπων Αμβροσίου και Δαμάσου, διατάσσει τη νέα απομάκρυνση του Βωμού της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου όπου τον είχε επανατοποθετήσει ο Ιουλιανός. Επίσης απαρνείται δημοσίως τον τίτλο του Pontifex Maximus, ως αξίωμα των "ειδωλολατρών". Το αποκηρυχθέν αξίωμα ωστόσο ιδιοποιείται αμέσως ο επίσκοπος Δάμασος και από εκεί περνά έκτοτε στην Παποσύνη της Ρώμης.


378 Με νόμο του χριστιανού έπαρχου του Πραιτωρίου Γράκχου και προγραφή όλων των ιερέων του Θεού Μίθρα, τα ανά την Αυτοκρατορία "Μιθραία" κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά και παραχώνονται.


379 Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υιοθετεί την 25η Δεκεμβρίου του επισκόπου Ρώμης Λιβερίου (354) για τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμ-βρίου.


380 Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής "σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί". Ο επίσκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται να καταστρέψει όλους τους Ναούς των εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλια τους εκκλησίες. Οι αρχηγοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί. Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται στο ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος, γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ελευσίνιων Μυστηρίων και την απαρχή της επί γης βασιλείας του πνευματικού σκότους. Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμα του "παράφρονες" όλους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε διαφωνία με τις θελήσεις της Εκκλησίας. Εξαπολύονται διωγμοί κατά των χριστιανών "Μακεδονιανών" και "Απολλιναριανών" με την κατηγορία της "αφέσεως".


381 Στις 2 Μαΐου, εκδίδεται από τον Θεοδόσιο ο νόμος κατά των "αποστατών" που τιμωρεί με πλήρη στέρηση ατομικών δικαιωμάτων όλους τους πρώην χριστιανούς που απογοη-τευμένοι από την χριστιανική μισαλλοδοξία αποκηρύσσουν μαζικά την κρατούσα Θρησκεία και επιστρέφουν στην ανεκτική και καταφάσκουσα τη ζωή εθνική και παραδοσιακή λατρεία. Όλες οι εκκλησίες των διαφόρων δογμάτων των χριστιανών, περνούν υποχρεωτικά στα χέρια των Καθολικών επισκόπων (τότε από κοινού Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών). Ο Πατριάρχης των Ορθοδόξων Ιουδαίων Γαμαλιήλ, γίνεται στενός φίλος του Θεοδοσίου και εξασφαλίζει την εξαίρεση των ομοθρήσκων του από τους διωγμούς κατά των "αιρετικών και αλλοθρήσκων" (Μ. Grant, σελ.273)


381 Στις 21 Δεκεμβρίου, εκδίδεται έδικτο του Θεοδοσίου με το οποίο απαγορεύεται κάθε θυσία ή απλή επίσκεψη σε εθνικούς Ναούς. Κύμα λεηλασιών, βεβηλώσεων, πυρπολήσεων και κάθε είδους καταστροφών σαρώνει από άκρου σε άκρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τους Ναούς, τα μνημεία και τις Βιβλιοθήκες των εθνικών. Στην Κωνσταντινούπολη μετατρέπεται σε πορνοστάσιο ο Ναός της Θεάς Αφροδίτης και σε αποθήκες οι Ναοί του Ηλίου και της Αρτέμιδος.


382 Στις χριστιανικές εκκλησίες καθιερώνεται το "αλληλούια" (hallelu-Jah) δηλαδή "δόξα στον Ιαχωβά". Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός διατάσσει το σβύσιμο της "αιωνίας" Ιεράς Πύρας της Θεάς Βέστα και τον διωγμό των ιερειών της. Η μεγάλη περιουσία των φυλακισμένων Εστιάδων, μεταβιβάζεται στην Εκκλησία.


384 Οι εθνικοί Βέτιος Αγόριος Πραιτεξτάτος (έπαρχος Πραιτωρίου) και Αυρήλιος Σύμμαχος (έπαρχος άστεως), εξουσιοδοτημένοι από την Σύγκλητο, κάνουν έκκληση στον διάδοχο του Γρατιανού Βαλεντινιανό Β να παλινορθώσει τον Βωμό της Νίκης. Ο επίσκοπος Αμβρόσιος απειλεί με αφορισμό τον νεαρό αυτοκράτορα και το αίτημα απορρίπτεται. Ο φωτισμένος Πραιτεξτάτος πεθαίνει από την θλίψη του λίγους μήνες αργότερα. Ο Θεοδόσιος διορίζει ύπαρχο Ανατολής τον φανατικό Μάτερνο Κυνήγιο που επιστρατεύει, σε συνεργασία με τους ανά τόπους επισκόπους, στρατιές μοναχών και λαϊκών για την καταστροφή των εθνικών Ναών της βορείου Ελλάδος και της Μικράς Ασίας.


385 Η Εκκλησία χρεώνεται την πρώτη θανάτωση αιρετικού χριστιανού (Πρισκιλλιανός, Ισπανός αιρεσιάρχης με μανιχαϊκή αντίληψη για τον Κόσμο με τεράστια απήχηση στην Ιταλία. Τον αφόρισαν το 381 στη Σύνοδο της Σαραγόσσας και τον καταδίκασαν μετά από τέσσαρα χρόνια σε θάνατο δια ξίφους).


385 - 388 Οι Μάτερνος Κυνήγιος και επίσκοπος ("Άγιος") Μάρκελλος, καταστρέφουν αμέτρητα μικρασιατικά Ιερά. Ανάμεσα τους και ο Ναός της Εδέσσης, τα Καβείρεια Ίμβρου, ο Ναός του Απαμείου Διός, το Διδυμαίο Ιερό, όλα τα Ιερά της Παλμύρας, κ.ά. Στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως μαρτυρούν μυριάδες αθώοι άνθρωποι: "Και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων" γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος.


386 Νόμος της 16ης Ιουνίου απαγορεύει κάθε φροντίδα των έρημων εθνικών Ιερών. Νέες συλλήψεις εθνικών και πυρπολήσεις ιδιωτικών βιλιοθηκών.


387 Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα της Δύσεως Βαλεντινιανό οι τελευταίες εθνικές εορτές των Ρωμαίων. Ο επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος αποκτά πλήρη πνευματικό έλεγχο πάνω στον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο.


388 Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο όλες οι δημόσιες συζητήσεις για θρησκευτικά ζητήματα. Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για.. "μαγεία" αλλά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό. Μετά την αθώωση του στέλνει στον Θεοδόσιο την έκκληση "Υπέρ των Ιερών" με την οποία τον παρακαλεί να σταματήσει την καταστροφή των εθνικών Ναών. Ο μισαλλόδοξος επίσκοπος Αμβρόσιος υπερασπίζεται τους συναδέλφους του των ανατολικών επαρχιών (Νικηφόρων κ.α.) που καταστρέφουν επίσης και Ιουδαϊκές Συναγωγές, με το επιχείρημα ότι αυτές αποτελούν "οίκους παραφροσύνης και ασεβείας", και εξασφαλίζει, απειλώντας να μην ξαναλειτουργήσει για τον αυτοκράτορα, την μη τιμωρία τους και την ακύρωση της διαταγής να ξανακτισθούν οι Συναγωγές με έξοδα των χριστιανών.


389 Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως. Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βωμούς και Ιερά, λυντσάρουν εθνικούς και καίνε Βιβλιοθήκες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους διωγμούς κατά των εθνικών. Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου, πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός. Ο ιερεύς του Διός, Ελλάδιος, γλυτώνει το λυντσάρισμα σκοτώνοντας 9 οχλοκράτες. Ο όχλος διαπομπεύει ανά ομάδες τους εθνικούς ιερείς σκοτώνοντας τους στη συνέχεια με λιθοβολισμό. Τα ιερά σύμβολα και αγάλματα παραδίδονται στη χλεύη των χριστιανών περιφερόμενα πάνω σε γαϊδούρια προτού καταστραφούν. Οι χριστιανοί "Ευνομιανοί" κηρύσσονται εκτός νόμου και διώκονται απεινώς ως "σιχαμεροί αιρετικοί".


390 Οι μισάνθρωποι μοναχοί παραμένουν στις πόλεις και τρώνε τις περιουσίες των θυμάτων τους εθνικών, αλλά επεκτείνουν την κακοποιό δράση τους και στους μη εθνικούς. Στις 2 Σεπτεμβρίου επιχειρείται ανεπιτυχώς με διάταγμα του Θεοδοσίου η εκδίωξη τους από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής.


391 Στις 24 Φεβρουαρίου έδικτο του Θεοδοσίου απαγορεύει κάθε επίσκεψη στους εθνικούς Ναούς αλλά και το απλό ακόμη.. κοίταγμα των αγαλμάτων. Νέος μεγάλος διωγμός σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Στην Αλεξάνδρεια, οι ελάχιστοι εθνικοί εξεγείρονται με επικεφαλής τον φιλόσοφο Ολύμπιο και κλείνονται στο Ιερό του Σεράπιδος. Οι χριστιανοί το καταλαμβάνουν με δόλο, το ισοπεδώνουν και πυρπολούν την ονομαστή Βιβλιοθήκη του που φιλοξενούσε τμήμα της θρυλικής συλλογής της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Τα ιερά σκεύη του Σεραπείου διαπομπεύονται στους δρόμους της Αλεξανδρείας.


392 Στις 22 Αυγούστου ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ της Δύσεως στο Λούγδουνο από τους εθνικούς, ο ρήτωρ Φλάβιος Ευγένιος που αποκηρύσσει το βάπτισμα του κι επιστρέφει στην εθνική λατρεία. Στις 8 Νοεμβρίου ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος θέτει εκτός νόμου όλες τις μη χριστιανικές λατρείες, τις οποίες χαρακτηρίζει "εθνικές δεισιδαιμονίες" (gentilicia superstitio). Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και κατάσχονται οι περιουσίες όλων των εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται.


392 Νέος μεγάλος διωγμός κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Σβήνουν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης μετά από κατασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπασμα "διωγμιτών" που αποβιβάσθηκε στο νησί. Καταστροφή του Μαντείου του Άμμωνος Διός στην Αφυτο της Χαλκιδικής. Στις αίθουσες των δικαστηρίων "κυλούν ρυάκια αίματος", όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Αιβάνιος. Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος ("Άγιος") Επιφάνειας και ο "Άγιος" Τυχών εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πύρας χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: "όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνεια δεν έχει θέση πάνω στο νησί". Στις μεσανατολικές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπολη) ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των εθνικών κατά των διωγμητών, των χριστιανών οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλοφόρων. Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής, 60 χριστιανοί πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθεια τους να γκρεμίσουν το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους.


393 Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει στην Ιταλία, όπου ο διανοούμενος στρατηγός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ξαναστήνει τον Βωμό της Νίκης στην αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία των παραδοσιακών Θεών. Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.


394 Πλήρης παλινόρθωση του ρωμαϊκού Εθνισμού στη Δυτική Αυτοκρατορία. Ο Φλαβιανός, με το αξίωμα του υπάτου Ρώμης και υποστηριζόμενος ψυχικά από την ευσεβή σύζυγο του, αναβιώνει όλες τις καταργηθείσες από τους χριστιανούς λατρείες. Στην Όστια επανανοίγει το Ιερό του Ηρακλέους. Στις 27 Μαρτίου, 1 Απριλίου και 28 Απριλίου έως 3 Μαΐου οι Ρωμαίοι ξαναεορτάζουν με μεγαλοπρέπεια την Εορτή της Κυβέλης, την Εορτή της Βήνους Βερτικόρντια, τα Μεγαλήσια και τα Φλοράλια. Κατά χιλιάδες οι χριστιανοί επιστρέφουν στην εθνική Θρησκεία φοβούμενοι το οριστικό τέλος του Χριστιανισμού.


394 Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου συγκρούονται οι στρατοί των εθνικών (υπό τον Φλαβιανό) και των χριστιανών (υπό τον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο) στην κοιλάδα του ποταμού Φρίγδου. Οι κατά πολύ ολιγώτεροι εθνικοί ηττώνται και κατασφάζονται. Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος συλλαμβάνεται, βασανίζεται, αποκεφαλίζεται και το κεφάλι του περιφέρεται πάνω σε παλούκι σε ολόκληρη την Δυτική Αυτοκρατορία για παραδειγματισμό. Ο Φλαβιανός αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια των χριστιανών.


395 Νόμοι της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των εθνικών.


395 Ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές των, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των εθνικών του Φλαβιανού) κατασφάζουν αμέτρητους εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Αργός, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία. Στην Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανατώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου.


396 Ο Σκύθης βασιλιάς Βακούρ, που είχε εκχριστιανισθεί μετά από μία 17ετή υπηρεσία ως μισθοφόρος των Βυζαντινών, επιστρέφει στη χώρα του κι επιβάλλει δια της βίας τον άμεσο εκχριστιανισμό όλων των υπηκόων του. Νόμος της 23ης Μαρτίου, απαγορεύει σε ολόκληρη της Ανατολική Αυτοκρατορία ακόμη και την απλή παρατήρηση "ειδωλολατρικών" τελετών.


396 Στις 7 Δεκεμβρίου, νόμος του αυτοκράτορος Φλαβίου Αρκαδίου, εξισώνει την εθνική λατρεία με προδοσία κατά του Κράτους. Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται.


397 Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι.


398 Η Τετάρτη Σύνοδος της Καρθαγένης απαγορεύει ακόμη και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των εθνικών. Ο ("Άγιος") επίσκοπος Γάζης Πορφύριος κλείνει τους περισσότερους εθνικούς Ναούς της πόλεως του. Σε Δύση και Ανατολή αμέτρητα φιλοσοφικά και επιστημονικά βιβλία του προχριστιανικού κόσμου εξαφανίζονται στην πυρά. Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε καταστροφές εθνικών Ιερών και σφαγές ιερέων και θρησκευτών. Με διάταγμα του Αρκαδίου εξουσιοδοτούνται οι τοπικές αρχές να ξυλοκοπούν τους φανατικούς μοναχούς που συνηθίζουν να επιτίθενται, ν'αποσπούν από τα χέρια των στρατιωτών και να λυντσάρουν τους συλλαμβανόμενους εθνικούς.


399 Νέος νόμος (13 Ιουλίου) του αυτοκράτορος Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση και των ελαχίστων πλέον Ναών των εθνικών που εδώ κι εκεί έστεκαν ακόμη όρθιοι, κυρίως σε αγροτικές περιοχές. Ανάμεσα σε άλλα Ιερά ισοπεδώνονται και οι Δελφοί. Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος κτυπούν όλα τα αστικά κέντρα των εθνικών, καταστρέφουν τους Ναούς, καίνε τις βιβλιοθήκες και θανατώνουν τους ιερείς.


400 Ο επίσκοπος Νικήτας καταστρέφει το Μαντείο του Διονύσου των Βεσσών και εκχριστιανίζει με τη βία όλη την γύρω περιοχή.


401 Ο χριστιανικός όχλος της Καρχηδόνος λυντσάρει εθνικούς και καταστρέφει Ναούς και αγάλματα. Ο ("Άγιος") επίσκοπος Πορφύριος. οργανώνει μαζικά λυντσαρίσματα εθνι-κών και καταστρέφει με τη βοήθεια του φανατισμένου όχλου τους οκτώ εν ενεργεία Ναούς της Γάζης. Η ΓΕ Σύνοδος της Καρχηδόνος, εκδίδει κανόνα με τον οποίο αφορίζονται ακόμη και μετά θάνατον όλοι όσοι δημιουργούν συγγένειες με εθνικούς ή δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς τους που παραμένουν εθνικοί.


402 Ο στρατηγός Στηλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλλικά Βιβλία.


405 Ο Ιωάννης ο λεγόμενος "Χρυσόστομος", στέλνει ορδές ροπαλοφόρων μοναχών να σαρώσουν τα "είδωλα" (Ναούς, αγάλματα και βωμούς) όλης της Παλαιστίνης. Ο εθνικός Σκύθης Ραδέγαιζος συνενώνει τους μη εκχριστιανισθέντες Σκύθες και Γότθους σε στρατό και αρχίζει επιδρομές κατά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.


406 Ο Ιωάννης "Χρυσόστομος" συγκεντρώνει χρήματα από θεομανείς προσήλυτες για τις εργασίες διαλύσεως των εθνικών Ναών. Το ίδιο έτος διατάσσει την εκθεμελίωση και πυρπόληση του θαυμαστού Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος. Στην Σαλαμίνα της Κύπρου οι "Άγιοι" Επιφάνειας και Ευτύχιος συνεχίζουν τις καταστροφές των Ιερών και την κατασφαγή όσων αρνούνται να βαπτισθούν.


407 Νέος νόμος ανανεώνει την ποινικοποίηση κάθε μη χριστιανικής τελετής.


408 Κοινός νόμος των Αρκαδίου και Ονωρίου διατάσσει την αφαίρεση του κάθε είδους γλυπτού διακόσμου από τα αρχαία μνημεία ή από τα συντρίμμια των εθνικών Ναών. Ακό-μη και οι ιδιώτες οφείλουν να παραδώσουν όλα τ'αγαλματίδια που τυχόν έχουν στην κατοχή τους. Ο Στηλίχων ληστεύει στη Ρώμη τον χρυσό του Ναού του Καπιτωλίου Διός. Νέοι διωγμοί και καταστροφές Βιβλιοθηκών υπό την άμεση εποπτεία των ανά τόπους επισκόπων. Οι δικαστές που φαίνονται επιεικείς προς τους "ειδωλολάτρες" μετατρέπονται αυτομάτως σε κατηγορούμενους. Στην πόλη Καλάμα της σημερινής Αλγερίας, η σκληρότητα των διωγμών προκαλεί μεγάλη εξέγερση του πληθυσμού με πυρπολήσεις εκκλησιών η οποία όμως πνίγεται στο αίμα υπό την εποπτεία του "Αγίου" Αυγουστίνου.


409 Επαναλαμβάνεται η επί ποινή θανάτου απαγόρευση όλων των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας.


410 Ο αυτοκράτωρ Ονώριος κηρύσσει νεό διωγμό κατά των εθνικών. Στο σχετικό διάταγμα του αναφέρει: "Ας μάθουν λοιπόν όλοι αυτοί που δρουν ενάντια στους αγίους νόμους ότι η εμμονή τους στην αιρετική δεισιδαιμονία, του να ασκούν λατρεία σε απόμακρα μαντεία, τιμωρείται με εξορία ή αίμα, ώστε να μην ξανατολμήσουν να συγκεντρωθούν σε τέτοια μέρη για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες"


410 Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνικών και κατασφάζει τους κατοίκους της "Αιωνίας Πόλεως". Το χάλκινο άγαλμα της Θεάς Βίρτους (Ανδρείας) καταστρέφεται στο χυτήριο από τους φανατικούς μοναχούς.


410 - 411 Κατασφάζονται οι τελευταίοι Γαλάτες εθνικοί της Αρμορικής.


415 Λίγο πριν το Πάσχα, κατά προτροπή του επισκόπου Κυρίλλου, η εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας. Οδηγείται στην πατριαρχική εκκλησία του "Αγίου Μιχαήλ", όπου ο οι χριστιανοί την κόβουν κομμάτια και περιφέροντας τα στους δρόμους της πόλεως, τα καίνε τελικά μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στη θέση Κυναρών. Στις 30 Αυγούστου εκδίδεται έδικτο που απαιτεί να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή καίγονται ζωντανοί όλοι οι εθνικοί ιερείς της Βορείου Αφρικής.


416 Στις 7 Δεκεμβρίου, καθαιρούνται όλοι οι μη χριστιανοί στρατιωτικοί, αυλικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστικοί. Ο μοναχός Υπάτιος, επονομαζόμενος "Η Σπάθα του Θεού", περιοδεύει την Βιθυνία και εντοπίζει "κρυφούς" λάτρεις των αρχαίων Θεών, τους οποίους εξοντώνει μαζί με τις οικογένειες τους δίχως μεσολάβηση δίκης.


418 Απρίλιος. Ο Πάπας αφορίζει τον φιλελεύθερο Ιρλανδό μοναχό Πελάγιο και έκτοτε γίνεται αποδεκτή ως δόγμα των χριστιανών η κληρονομική τάχα μετάδοση του λεγομένου.. "προπατορικού αμαρτήματος".


421 Ισοπεδώνεται το μεγάλο Ιερό της Κελαιστίδος στην Καρχηδόνα. Νέες σφαγές εθνικών σε ολόκληρη την Βόρειο Αφρική.


423 Στις 8 Ιουνίου, ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος ο επονομαζόμενος "Μικρός", εκδίδει νόμο του με τον οποίο τιμωρείται με φυλάκιση και βασανιστήρια η παραδοσιακή λατρεία, η οποία χαρακτηρίζεται "λατρεία των δαιμόνων".


429 Δήωση του Παρθενώνος των Αθηνών και μέγας διωγμός των εκεί.. "οπαδών των δαιμόνων".


431 Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, εισάγεται στις εκκλησίες, Η Γ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσσου καταδικάζει ως "αίρεση" τη διδασκαλία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (428 - 431) ότι η ανθρώπινη φύση του "Χριστού" είναι ανεξάρτητη από την θεϊκή και άρα η μητέρα του Μύριαμ (Παναγία) υπήρξε όχι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος, και υιοθετεί επίσης την λατρεία της ως επίσημο δόγμα. Πλήθη πιστών, ιδίως γυναίκες, παραληρούν στους δρόμους από την χαρά τους. Ναοί των εθνικών που στέγαζαν λατρεία γυναικείων θεοτήτων, μετατρέπονται από τους χριστιανούς σε εκκλησίες της Παναγίας: στη Ρώμη ο Ναός της Κυβέλης στον Εσκουϊτίνο Λόφο, μετατρέπεται σε εκκλησία της Santa Maria Maggiore, και την ίδια μοίρα έχει ο Ναός της Ίσιδος δίπλα στο Πάνθεον.


435 Νέος νόμος του Θεοδοσίου απειλεί στις 14 Νοεμβρίου με θάνατο όλους τους "αιρετικούς" και εθνικούς της Αυτοκρατορίας. Μόνο ο Ιουδαϊσμός γίνεται αποδεκτός ως νόμιμη θρησκεία, αν και καθίσταται αδύνατη η σχέση ή απλή επικοινωνία μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων. Σε περίπτωση κρυφού μικτού γάμου η χριστιανή γυναίκα θανατώνεται ως.. μοιχαλίδα. Με τον ίδιο νόμο ορίζεται ο εξαγνισμός και στη συνέχεια χρήση ως εκκλησία του κάθε Ναού των εθνικών που δεν έχει ακόμη γκρεμισθεί.


438 Έδικτο του Θεοδοσίου, υπενθυμίζει στις 31 Ιανουαρίου την ύπαρξη της θανατικής ποινής για τιμωρία της "ειδωλολατρίας" την οποία κατηγορεί μάλιστα ως.. αιτία ενός προσφάτου λιμού !!


440 114 χρόνια μετά την επίσκεψη της Ελένης στην Ιερουσαλήμ, πρωτοαναφέρεται η ιστορία της "ανευρέσεως" του "Τιμίου Σταυρού" (Forlong J.G.R.. σελ. 494)


440 - 450 Καταστροφή όλων των μνημείων, βωμών και Ναών που έστεκαν ακόμη στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις.


448 Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα "αντιχριστιανικά" βιβλία. Ανάμεσα τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.


450 (περίπου). Σαρώνεται στην εντός του Αδριάνειου Τείχους Βρετανία ο ρωμαιοβρετανικός Χριστιανισμός μετά την αποχώρηση των Ρωμαίων, καθώς αρχίζει η επί ενάμιση περίπου αιώνα επικράτηση των Αγγλοσαξώνων εισβολέων (Άγγλοι από την Ν. Δανία, Σάξωνες από την Β. Γερμανία, Ιούτοι από την Β. Δανία και Φρισιανοί από την Β, Ολλανδία). Οι ρωμαιοβρετανοί χριστιανοί είδαν την εισβολή ως μία.. θεία τιμωρία για τα εγκλήματα τους. Ο Ουαλλός μοναχός Gildas ("De Excidio") γράφει τα εξής "Σε δίκαια τιμωρία για τα εγκλήματα που είχαμε διαπράξει, μία φωτιά που άναψε και φούντωσε από τα χέρια των εξ ανατολής εισβολέων, εξαπλώθηκε από την μία θάλασσα έως την άλλη.. Όλες οι μεγάλες πόλεις ισοπεδώθησαν από τα αλλεπάλληλα πλήγματα των πολιορκητικών κριών των εχθρών, και σφάχτηκαν όλοι οι κάτοικοι τους, οι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, οι ιερείς και οι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι.."


450 Καταστρέφονται όλοι οι Ναοί και οι Βιβλιοθήκες της Αφροδισιάδος της οποίας το όνομα αλλάζει σε Σταυρούπολις. Το ίδιο έτος προστίθενται στην λεγομένη "Αγία Γραφή" τα περί αναστάσεως του Ραβί Τζεσουά (Μάρκος 16, 9-20).


451 Η Δ Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνος καταδικάζει ως "αίρεση" τη διδασκαλία του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Κυρίλλου (νικητού στην προηγούμενη κατά του Νεστορίου) ότι η ανθρώπινη φύση του "Χριστού" απορροφήθηκε ολότελα από την θεϊκή ("Μονοφυσιτισμός") και επίσης αναγνωρίζει επισήμως την παρθενικότητα της Μύριαμ. Ο Επιφάνειος καταγγέλει τους λάτρεις της Μύριαμ σε Θράκη, Μ. Ασία και Αραβία που την λατρεύουν ως θεά με προσφορές γλυκισμάτων στο βωμό της. Τονίζει ότι η Μύριαμ πρέπει να τιμάται και όχι να λατρεύεται (The Catholic Encyclopedia, Vol 15, σελ. 460, λήμμα Virgin Mary). Στις 4 Νοεμβρίου, νόμος του αυτοκράτορος Θεοδοσίου ανανεώνει όλους τους προηγούμενους που προέβλεπαν ποινή θανάτου για τους "ειδωλολάτρες".


457 - 491 Σποραδικοί διωγμοί εθνικών στην Ανατολική κυρίως Αυτοκρατορία (αφού η Δυτική κατελύθη το 476). Ανάμεσα σε χιλιάδες ανωνύμους μάρτυρες θανατώνονται ο ια-τρός Ιάκωβος και φιλόσοφος Γέσσιος, ενώ φυλακίζονται οι Σεβηριανός, Ηραίστιος, Ζώσιμος, Ισίδωρος κ.ά. Την ίδια εποχή, ο προσηλυτιστής Κόνων κατασφάζει τους "pagani" της νήσου Ίμβρου, ενώ άλλοι προσηλυτιστές εξοντώνουν τους τελευταίους λάτρεις του Διός Λαβρανίου στη Φασούλα της Κύπρου και της'Ισιδος στην Αίγυπτο.


482 Ο αυτοκράτωρ Ζήνων προσπαθεί να συμβιβάσει τους Καθολικούς/Ορθοδόξους χριστιανούς με τους Μονοφυσίτες της Αιγύπτου και της Συρίας που κάνουν αλλεπάλληλες εξεγέρσεις. Το περίφημο "Ενωτικό" διάταγμα του, θεωρείται από τον Πάπα Ρώμης Φήλικα απαράδεκτη επέμβαση στα ζητήματα της Εκκλησίας και αναθεματίζει τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως που ανέχθηκε την επέμβαση. Πρώτο εκκλησιαστικό σχίσμα (484-518) για τους χριστιανούς.


482 - 488 Πνίγονται στο αίμα οι τελευταίες εξεγέρσεις των εθνικών της Μικράς Ασίας.


484 Μεγάλη εξέγερση των Σαμαρειτών της Μέσης Ανατολής κατά της τυραννίας των χριστιανών.


486 Στην Αλεξάνδρεια γενικεύονται οι διαπομπεύσεις και μαρτυρικές θανατώσεις των "κρυφών" εθνικών ιερέων. Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος.


489 Ο ανατολικορωμαίος αυτοκράτωρ Ζήνων κατασφάζει στην Έδεσσα τους Νεστοριανούς χριστιανούς. Τα απομεινάρια τους βρίσκουν καταφύγιο στην Περσία.


494 Ο Παπάς Γελάσιος αφορίζει τους εορταστές των Λουπερκαλίων. Σφραγίζονται όλοι οι ακόμη όρθιοι αρχαίοι Ναοί της Δύσεως.


500 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου. Νέες πυρές των χριστιανών καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει από την σοφία και επιστήμη των εθνικών. Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια. Ο γνωστός συγγραφέας McCabe (στο "History's Greatest Liars", σελ. 27) κάνει μία εκπληκτική σύγκριση ανάμεσα στον ρωμαϊκό κόσμο των εθνικών και σε εκείνον των χριστιανών του Μεσαίωνας: "Στη Ρώμη του τετάρτου αιώνος, αντιστοιχούσαν τρείς ελεύθεροι χειρώνακτες σε έναν σκλάβο.. αλλά από το 500 έως το 1100 η συντριπτική πλειοψηφία των χειρωνακτών της Ευρώπης ήσαν δουλοπάροικοι.. Στη Ρώμη, οι εργάτες των πόλεων μπορούσαν ν'απολαύσουν δωρεάν εκπαίδευση, φθηνή διασκέδαση, φθηνή τροφή, υπέροχα λουτρά και γυμναστήρια, εορτές και αργίες για τουλάχιστον 200 από τις 365 ημέρες του έτους. Από το 500 έως το 1100, οι εργάτες της Ευρώπης δεν είχαν κανένα από τα παραπάνω αγαθά, ούτε ελευθερία, ούτε προστασία από τον νόμο. Στην παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι γυναίκες είχαν ισονομία και ίση κοινωνική αντιμετώπιση με τους άνδρες. Από το 500 έως το 1100 τις αντιμετώπιζαν όπως και τα ζώα. Οι παγανιστές Ρωμαίοι παρήγαγαν μία μεγάλη βιβλιογραφία, οικοδόμησαν εκπληκτικά κτίρια ακόμη και στις περιφέρειες, καθώς και υδραγωγεία, γέφυρες, υπέροχες οδούς, θέατρα κ.τ.λ. Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. Οι Ρωμαίοι διέθεταν βιβλιοθήκες μέχρι και 500.000 τόμων. Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη.."


500 Το "ειδωλολατρικό" θυμίαμα γίνεται για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών. Στη Ρώμη γίνονται τα πρώτα αρχιτεκτονικά σχέδια του Βατικανού.


503 Αποτυγχάνει η πρώτη απόπειρα προσηλυτισμού του βασιλέως των Σαλίων Φράγκων Χλωδοβίκου με τη βοήθεια της ήδη χριστιανής Βουργουνδής συζύγου του Χλωτίλδης (Clotilde). Ο πρωτότοκος υιός τους νηπιοβαπτίζεται παρά τις αντιρρήσεις του Χλωδοβίκου και πεθαίνει μετά από λίγο, γεγονός που εκλαμβάνεται από τους εθνικούς ως "ανικανότητα του χριστιανικού Θεού".


506 Χριστούγεννα. Μετά από νικηφόρα δύσκολη μάχη κατά των Αλαμανών, ο Χλωδοβίκος (Clovis) πείθεται από τον επίσκοπο Ρεμίγιο να βαπτισθεί μαζί με 3.000 πολεμιστές του χριστιανός καινά επιβάλλει με τη βία τη νέα Θρησκεία στους υπηκόους του. Όσοι Φράγκοι παραμένουν πολυθεϊστές κρεμώνται από δένδρα και θανατώνονται με λογχισμούς για παραδειγματισμό. Με τη βοήθεια της παπικής Εκκλησίας ο Χλωδοβίκος αρχίζει αιματηρούς πολέμους κατά των χριστιανών, πλην όμως αρειανών, Βησιγότθων.


508 Οι χριστιανοί που χρησιμοποιούν το αλεξανδρινό σύστημα χρονολογήσεως του Αννιανού προβλέπουν, ανεπιτυχώς φυσικά, για το συγκεκριμένο έτος τη.. συντέλεια του Κόσμου.


515 Ο αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Αναστάσιος διατάσσει την κατασφαγή των εθνικών της πόλεως Ζοάρα της Αραβίας και την εκθεμελίωση του εκεί Ιερού του Θεού Θεανδρίτου. Το βάπτισμα γίνεται υποχρεωτικό επί ποινή θανάτου, ακόμη και για όσους δηλώνουν ήδη χριστιανοί.


520 Στο Βασίλειο των Ομηριτών (σημερινή Υεμένη) οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι προσηλυτίζουν τον ηγεμόνα Ντου Νουβάς. Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεμβαίνει στρατιωτικά και ο βασιλιάς διατάσσει ως αντίποινα τη σφαγή των χριστιανών της χώρας του.


522 Οι χριστιανοί Ρωμαίοι συντρίβουν στρατιωτικά τον Ντου Νουβάς και η χώρα του περνά στον έλεγχο του χριστιανικού Βασιλείου της Αιθιοπίας.


528 Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, καταργούνται οι εξόριστοι στην Αντιόχεια Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο ίδιος έχει ήδη νομοθετήσει να θανατώνονται με κατασπαραγμό από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισμα με σιδερόνυχα όλοι οι "καταγινόμενοι με την μαγείαν, την μαντικήν, την γοητείαν και την ειδωλολατρίαν" και απαγορεύσει να διδάσκουν "οι πάσχοντες από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων" δηλαδή οι εθνικοί.


529 Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και κατάσχεται η περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν στον βασιλιά των Περσών Χοσρόη που τους δίδει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Ιουντισαπούρ (Jundishapur).


532 Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου. Ο μοναχός Ιωάννης Ασιακός, επικεφαλής ενόπλων ομάδων προσηλυτιστών, αρχίζει γενοκτονία κατά των Μικρασιατών εθνικών.


540 Η ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως "γνώση του Διαβόλου" και τα συγγράμματα της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών. Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την.. αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη επιδημία που υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδίδει την επιδημία στην οργή του Θεού για την επιβίωση των "αιρέσεων" και της "ειδωλολατρίας". Ο όχλος τρέχει πανικόβλητος να εκκλησιασθεί. Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί.


542 Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστού ("επισκόπου τιτουλαρίου") στον Ιωάννη Ασιακό. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζικούς και βίαιους εκχριστιανισμούς των εθνικών της Φρυγίας, Καριάς και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών.


545 - 546 Ο Ιωάννης Ασιακός εξοντώνει εκατοντάδες εθνικούς της Κωνσταντινουπόλεως. Τα θύματα της χριστιανικής παραφροσύνης σταυρώνονται ("φουρκίζονται"), κόβονται κομμάτια ή πνίγονται στην θάλασσα μέσα σε σάκκους, και σε πολλές περιπτώσεις τα έντερα τους περιφέρονται ως.. τρόπαια στους δρόμους από τον χριστιανικό όχλο (Mac Mullen, "Christianity & Paganism..", σελ. 176-177, σημ. 89). Πολλοί ευγενείς εθνικοί γλυτώνουν την βάπτιση ή το μαρτύριο αυτοκτονώντας. Οι χριστιανοί βεβηλώνουν τα πτώματα τους και τους πετούν στους σκουπιδότοπους.


550 Οι Πίκτοι και οι Σκώτοι εκδιώκουν τις χριστιανικές ιεραποστολές και επιστρέφουν στην εθνική τους Θρησκεία. Ο προσηλυτιστής Kentigern οργανώνει εναντίον τους μία αιματηρή Σταυροφορία. Στην Κυρηναϊκή και τη Σίβα, σφάζονται οι τελευταίοι λάτρεις του Άμμωνος Διός. Βίαιος εκχριστιανισμός των εθνών της Νουβίας (σημερινό Σουδάν) και της Σαχάρας. Αφρικανική επισκοπική Σύνοδος αφορίζει τόν.. Πάπα, για ενδοτισμό προς τον Γιουτπράδα-Ιουστινιανό και την πρώην πόρνη αυτοκράτειρα Θεοδώρα.


550 - 552 Κατασφάζονται οι τελευταίοι, εθνικοί της Κορσικής, της Σαρδηνίας και της Γαλατίας και πυρπολούνται όλα τα Ιερά τους. Ολοκληρώνεται ο βίαιος προσηλυτισμός των Ερούλων του Δουνάβεως.


553 Η Ε Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως αναθεματίζει τον χριστιανό απολογητή του 3ου αιώνος Ωριγένη, επειδή άφηνε να εννοηθεί η προΰπαρξη των ψυχών και άρα παρουσίαζε πιθανή την μετενσάρκωση ή παλιγγενεσία..


554 Ο χριστιανός μοναχός Ρούανταν Λόθρα (Ruadhan Lothra) αναθεματίζει το γεωμαντικό κέντρο Tara της Ιρλανδίας και απειλεί "με αιώνια μαρτύρια στην Κόλαση" όσους προσφεύγουν εκεί.


555 Σφάζονται οι τελευταίοι λάτρεις του Θεού Βάαλ στις διάφορες πόλεις του Λιβάνου.


556 Ο Ιουστινιανός στέλνει στην Αντιόχεια τον φοβερό ιεροεξεταστή Αμάντιο που συλλαμβάνει, βασανίζει και θανατώνει τους τελευταίους εθνικούς της πόλεως και καίει όλες τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες


557 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου. Ο Φράγκος βασιλιάς Χιλδεβέρτος A (Childebert) εκδί-δει έδικτο με το οποίο διατάσσει την καταστροφή όλων των "ειδώλων" και την εσχάτη τιμωρία για όσους αντιστέκονται στον εκχριστιανισμό.


560 Ο ευνούχος Αρμένιος στρατηγός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ναρσής, νικά τους εθνικούς Βλέμυες και καταστρέφει το τελευταίο Ιερό της Ίσιδος στη νησίδα Φιλά του Νείλου.


562 Μετά από διορία τριών μηνών για εγκατάλειψη των πατρογονικών λατρειών, ο Ιουστινιανός διατάσσει μαζικές συλλήψεις, διαπομπεύσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εκτελέσεις Ελλήνων εθνικών στην Αθήνα, την Αντιόχεια, την Παλμύρα και την Κωνσταντινούπολη. Στην πλατεία του Κυνηγίου της τελευταίας, καίγονται σε τεράστιες πυρές χιλιάδες βιβλία και πολλά ιδιωτικά αγάλματα (Ι. Μαλάλας "Χρονογραφία"). Οι συντεχνίες και οι οικογένειες καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνες για τις θρησκευτικές αντιλήψεις των μελών τους. Το ίδιο και οι αφέντες για τις αντιλήψεις των δούλων τους.


565 Πεθαίνει ο Ντιάρματ Μακ Σέρμπαιλ (Diarmat McCerbaill), ο τελευταίος εθνικός βασιλιάς της Ιρλανδίας. Ο διάδοχος του Ainmire βαπτίζεται χριστιανός και προσκαλεί στο νησί τον Ουαλλό προσηλυτιστή Γκίλντας (Gildas).


566 Η Σύνοδος της Τουρ απαγορεύει τον εορτασμό της ημέρας του ρωμαϊκού Θεού Ιανού (την 1η Ιανουαρίου). Ο Gildas πείθει τον βασιλιά Ainmire να βαπτίσει με τη βία των όπλων όλους τους Ιρλανδούς.


568 Οι Λογγοβάρδοι, εθνικοί γερμανικής καταγωγής, εισβάλλουν από την Παννονία στη Βόρειο Ιταλία, όπου και εγκαθίστανται. Σβήνει εντελώς ο εκεί Χριστιανισμός. Ιδρύεται η πόλις του Μπενεβέντο (Benevento) που θα αντισταθεί για έναν περίπου αιώνα στις επιθέσεις των Ρωμαίων χριστιανών.


569 - 571 Μεγάλες εξεγέρσεις των Μαυρουσίων εθνών της Βορείου Αφρικής κατά των χριστιανών κατακτητών.


570 Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Ιουστίνος Β τυπώνει νομίσματα με ένα πτερωτό πλάσμα, το "γκένιους" της Κωνσταντινουπόλεως, πάνω από το κεφάλι του αντί του καθιερωμένου σταυρού. Η Εκκλησία ξεσηκώνει εναντίον του τον όχλο των ανατολικών επαρχιών διαδίδοντας ότι ίσως είναι "αποστάτης".


573 (ή 575) Στην αιματηρή μάχη του Άρμτεριντ (Armderyd ή Armtered), βόρεια του Κάρλαϊλ (Carlisle), ο στρατός του χριστιανού βασιλιά Ρυδερίχου (Rhydderch) του Strathelyde (δηλ. της σημερινής Σκωτίας) νικάει έξω από το Αδριάνειο Τείχος τους τελευταίους Κέλτες εθνικούς των σκωτικών πεδιάδων υπό τους Ουέντολω (Gwendolau) και Μόρκαν (Morcant). Ο Ουέντολω σκοτώνεται στο πεδίο της μάχης, αλλά παρά τα έως τότε συνηθιζόμενα, οι μαχητές του δεν παραδίδονται αλλά εξακολουθούν τον πόλεμο μέσα από το κάστρο του νεκρού τους ηγέτη και υφίστανται την επί ενάμιση μήνα πολιορκία των χριστιανών. Τελικά, το κάστρο πέφτει και οι υπερασπιστές του κατασφάζονται μέχρι ενός. Η χριστιανική μυθοπλασία παρουσιάζει το σύμβολο του αρχαιοβρετανικού Παγανισμού, τον δρυϊδη Μέρλιν (Merlin), να παραφρονεί βλέποντας νεκρούς όλους τους ομοθρήσκους του και να χάνεται για πάντα στα πυκνά δάση της περιοχής. Μετά την κατασφαγή των πολεμιστών εθνικών, ο τύραννος Rhydderch καλεί τον προσηλυτιστή Kentiger να επιβάλλει με τη βία σε όλους τους κατοίκους της περιοχής τον Χριστιανισμό.


575 Ο χριστιανός επίσκοπος Μαρτίνος (Martin) της Braga απαγορεύει στους χριστιανούς να συμμετέχουν σε εορτές εθνικών: "Δεν πρέπει να τελείτε τις κολασμένες εορτές των Καλένδων και να συμμετέχετε στις χαρές των εθνικών, ούτε πρέπει να διακοσμείτε τα σπίτια σας με κορδέλλες και χλωρά κλαδιά. Όλες αυτές οι πράξεις είναι σατανικές" (Acta Conciliarum, V, ΠΙ, 399)


578 - 582 Επί αυτοκράτορος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Τιβερίου, οι χριστιανοί διώκτες φυλακίζουν, βασανίζουν και σταυρώνουν εκατοντάδες επιφανείς Έλληνες τους οποίους υποπτεύονται για Εθνισμό. Ο επικεφαλής των περιβόητων "διωγμητών" Θεόφιλος, κατασφάζει ή σταυρώνει όλους τους τελευταίους εθνικούς της Ηλιοπόλεως (Βααλβέκ).


580 Έφοδος των "διωγμητών" της Αντιοχείας σε μυστικό Ναό του Θεού Διός. Ο ιερεύς αυτοκτονεί επί τόπου, αλλά συλλαμβάνονται αρκετοί θρησκευτές και ανάμεσα τους ο ύπαρχος Ανατόλιος. Οι κρατούμενοι βασανίζονται και στέλνονται στην Κωνσταντινούπολη για να δικασθούν (και σε αυτό το χρονικό σημείο τοποθετούν οι μη χριστιανοί ερευνητές την απαρχή του ιεροεξετασμού). Ο χριστιανικός όχλος της Κωνσταντινουπόλεως, ερεθισμένος από τις μυστικές δίκες, λυντσάρει στους δρόμους διάφορους, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, εθνικούς. Οι Αντιοχείς εθνικοί καταδικάζονται σε θάνατο και ρίχνονται στα θηρία του Ιπποδρόμου που όμως δεν δείχνουν πρόθυμα να τους κατασπαράξουν. Οι χριστιανοί τους θανατώνουν τελικά με σταύρωση. Τα πτώματα τους σύρονται από τον όχλο στους δρόμους της πόλεως και πετάγονται άταφα στους σκουπιδότοπους.


583 Νέοι διωγμοί κατά των εθνικών από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο.


584 Ιδρύεται στην αγγλοσαξονική Βρετανία το βασίλειο της Mercia που σύντομα θα αποτελέσει το προπύργιο της αρχαίας θρησκείας κατά του εκχριστιανισμού των Αγγλοσαξώνων.


586 Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, τοποθετείται πάνω στα κωδωνοστάσια των εκκλησιών.


589 Ο Λομβαρδός βασιλιάς Ωθάριος (Authari) με προτροπή της χριστιανής συζύγου του Θεοδελίνδης (Theodelinda) διατάσσει τον άμεσο εκχριστιανισμό όλων των υπηκόων του. Όσοι αρνούνται, κατασφάζονται οικογενειακώς από τους στρατιώτες του. Τον ίδιο χρόνο, η Σύνοδος της Ναρβόνης απαγορεύει να εορτάζεται η ημέρα της Πέμπτης, ημέρα του Θεού Διός ή Jupiter, ενώ στα πρακτικά του 3ου Συνεδρίου του Τολέδο τονίζεται το ότι "..η βλασφημία της ειδωλολατρίας εξακολουθεί να ζεί σε όλη την Γαλατία και την Ισπανία"


590 Ο υιός του Authari και νέος βασιλιάς των Λομβαρδών Αγκιλούλφος (Agilulf, 590-615) ολοκληρώνει τον βίαιο εκχριστιανισμό των υπηκόων του. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι καταδότες της Εκκλησίας "ανακαλύπτουν" συνεχώς "συνωμοσίες" των εθνικών. Νέες εκτελέσεις με παλουκώματα, σταυρώσεις και αποκεφαλισμούς. Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος "Μέγας" (590 - 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατινού Απόλλωνος "για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών.."


596 - 597 Απόφαση του Πάπα Γρηγορίου να τσακισθεί ο σαξωνικός Παγανισμός και ν'αναβιώσει ο σχεδόν νεκρός ρωμαιοβρετανικός Χριστιανισμός (μετά την απόσυρση των Ρωμαίων και την επί ενάμιση αιώνα επικράτηση των Αγγλοσαξώνων εισβολέων) με προσηλυτισμούς ηγεμόνων και βίαιη επιβολή της νέας θρησκείας στους υπηκόους τους. Σε επιστολή του προς Φράγκο ηγεμόνα, ο Πάπας γράφει το χαρακτηριστικό "έφθασε στα αυτιά μας ότι οι αγγλικές φυλές ανυπομονούν να βαπτισθούν χριστιανοί.." (..) Αρχηγός της ιεραποστολής ορίζεται ο Αυγουστίνος και ως προγεφύρωμα επιλέγεται το βασίλειο του Κεντ (Kent), ο αγαθός βασιλιάς του οποίου Εθελμπέρτος (Ethelbert) γίνεται ένα ακόμη θύμα της πανούργας τακτικής του προσηλυτισμού μέσω της συζύγου που αργότερα θα χρησιμοποιήσουν κατά κόρον οι χριστιανοί. Ο χριστιανός Φράγκος βασιλιάς των Παρισίων Χαριμπέρτος (Charibert) του προσφέρει για σύζυγο την κόρη του Μπέρθα (Bertha) με την συμφωνία όμως να ασκεί αυτή ανοικτά και απρόσκοπτα τα θρησκευτικά της καθήκοντα στο παλάτι. Η Μπέρθα φέρνει φυσικά μαζί της τον επίσκοπο Λιουντχάρδο (Liudhard) και μεγάλο πλήθος προσηλυτιστών.


597 Ο βασιλιάς του Κέντ Εθελμπέρτος, υποδέχεται τους προσηλυτιστές στο Thanet της Βρετανίας, τους ακούει αλλά τους δηλώνει ότι δεν μπορεί να προδώσει την λατρεία των εθνικών Θεών αλλά παρόλα αυτά τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στο βασίλειο του για χάρη της χριστιανής συζύγου του που υπεραγαπά.


600 (περίπου) Ο βασιλιάς Εθελμπέρτος πείθεται από την χριστιανή σύζυγο του να βαπτισθεί. Ο Πάπας του απονέμει τον βαρύγδουπο τίτλο του "Βασιλέως όλων των Άγγλων" (Rex Anglorum) και στέλνει νέους φανατικούς προσηλυτιστές (Mellitus, Justus, Paulinus, Rufinian, κ.ά.) για την επέκταση του Χριστιανισμού και στα γύρω βασίλεια. Την ίδια στιγμή επιπλήττει σε επιστολή του την βασίλισσα Μπέρθα γιατί αν και μορφωμένη και φανατική χριστιανή άργησε πολύ να πείσει τον σύζυγο της ν'απαρνηθεί την εθνική του θρησκεία. Για τους Άγγλους ωστόσο, τα χριστιανικά διδάγματα, θεωρούμενα αφύσικα και αντιανθρώπινα, ελάχιστα παίρνονται στα σοβαρά αλλά αντιμετωπίζονται σαν μία ακόμη λατρεία κάποιων περίεργων Θεών. Αρχίζει η λεγόμενη εποχή της "Διπλής Πίστεως" την οποία οι χριστιανοί ανέχονται, ελπίζοντας να επιβληθούν με τον καιρό όταν αποκτήσουν την πλήρη ισχύ των όπλων. Ο χριστιανός χρονογράφος Μπέντε (Bede) αναφέρει ως τυπικό παράδειγμα της εποχής τον βασιλιά της Ανατολικής Αγγλίας Ρέντγουωλντ (Redwald) που είχε "..έναν βωμό για να θυσιάζει στον Χριστό και έναν άλλον για να θυσιάζει στους δαίμονες" (..)


600 Η Χριστιανική Εκκλησία, δια στόματος Πάπα Γρηγορίου, αναγγέλλει για μία ακόμη φορά τη.. συντέλεια του κόσμου. Τρομοκρατημένοι πάμπολλοι δουλοκτήτες και γαιο-κτήμονες χαρίζουν την περιουσία και τους δούλους ή δουλοπάροικους τους στην Εκκλησία και ντύνονται μοναχοί.


601 Ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος διατάσσει τον βίαιο εκχριστιανισμό της Χαρράν (Κάρρες). Ανάμεσα σε δεκάδες μάρτυρες εθνικούς, σταυρώνεται και ο επικεφαλής της στρατιω-τικής δυνάμεως της πόλεως Ακίνδυνος μετά από κατάδοση συνεργατών του. Ο Πάπας Γρηγόριος διατάσσει τον εξαγνισμό όλων των "ειδωλολατρικών" τόπων λατρείας και συστήνει αργή και συστηματική δράση των προσηλυτιστών ώστε να μην προκαλέσει βίαιες αντιδράσεις: "Δεν μπορεί ν'ανέβει κανείς στην κορυφή ενός όρους με ένα μόνο άλμα, αλλά χρειάζεται να το κάνει σιγά και μεθοδικά, βήμα προς βήμα.. Πρέπει να προσέξουμε πρώτα από όλα να μην εξοργίσουμε τους ειδωλολάτρες και να μη καταστρέφουμε τους ναούς τους. Πρέπει να καταστρέφουμε μόνο τα είδωλα και έπειτα να ραντίζουμε το μέρος με αγιασμό και να τοποθετούμε μέσα του άγια λείψανα.. Αν οι ναοί αυτοί είναι καλοκτισμένοι, μας συμφέρει να τους μετατρέπουμε απλώς από χώρο λατρείας των δαιμόνων σε χώρο λατρείας του αληθινού Θεού". Σε εφαρμογή αυτή της οδηγίας, ο Άγγλος βασιλιάς Εθελμπέρτος, με προτροπή των προσηλυτιστών του, εκδίδει διαταγή να γκρεμισθούν ή καούν όλα τα εθνικά Ιερά του βασιλείου του ή να μετατραπούν σε εκκλησίες τα καλύτερα από αυτά.


602 Αρχίζει στην Αγγλία η ιδιοποίηση των εορτών των εθνικών από τους χριστιανούς. Το χριστιανικό Πάσχα ονομάζεται Ήστερ (Easter) και ορίζεται να συμπίπτει με την εορτή της Θεάς Eostre. Στην Ανατολή, με τον θάνατο του αυτοκράτορος Μαυρικίου, αρχίζουν αλληλοσφαγές των αποκτηνω μένων όχλων στις πόλεις της Κιλικίας, Παλαιστίνης, Ιλλυρίας, καθώς και στη Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη.


603 Ο συνεργάτης του Αυγουστίνου Μέλλιτος (Mellitus) πείθει στο Λονδίνο τον βασιλιά του Έσσεξ Σημπέρτο (Sebert) να γίνει χριστιανός για να μην υστερεί σε στρατιωτική ισχύ από τον εχθρό του βασιλιά του Κέντ. Ο Ναός των εθνικών Θεών γκρεμίζεται και ο χώρος καταλαμβάνεται από Καθεδρικό Ναό (τον γνωστό Paul's Cathedral).


609 Νέες σφαγές εθνικών στην Αγγλία, την Ιλλυρία, την Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία. Το Ρωμαϊκό Πάνθεον μετατρέπεται σε Εκκλησία της "Σάντα Μαρία Ροτόντα".


610 Ο ιδρυτής του Μωαμεθανισμού Μωάμεθ (Abu al-Quasim Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib ibn Hashim, 570 - 632) αρχίζει να βλέπει.. οράματα που τα καταγράφει στο "Κοράνι" και συσπειρώνει γύρω του τους πρώτους οπαδούς του, τους οποίους αποκαλεί "Ούμμα", δηλαδή "Λαό του Θεού-Αλλάχ". Από το Corpus του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού αποσχίζεται μία δεύτερη μετά τον Χριστιανισμό τάση που πολύ σύντομα θα γιγαντωθεί όπως ο πρώτος και με τις ίδιες μεθόδους, δηλαδή τον βίαιο προσηλυτισμό. Η μόνη διαφορά των δύο αυτών αποστασιών του Ιουδαϊσμού είναι ότι ο δεύτερος, μη αποδεχόμενος "προπατορικό αμάρτημα", δεν κατεδίωξε ποτέ, στην αρχική του φάση τουλάχιστον, την ανθρώπινη γνώση με αποτέλεσμα τον λαμπρό Πολιτισμό της εποχής των Χαλιφάτων.


614 Αμέσως μετά τον θάνατο του ανεψιού του Εθελμπέρτου και βασιλιά του Έσσεξ (Essex) Σημπέρτου, οι τρείς υιοί του Saxred, Sigebert ο Α και Seward εκδιώκουν από το Λονδίνο όλους τους χριστιανούς προσηλυτιστές του οργάνου του Βατικανού Μελίτου (Mellitus), οι οποίοι καταφεύγουν πανικόβλητοι στο Καντένμπουρυ με προοπτική να φύγουν οι περισσότεροι ακόμη και εντελώς από την Βρετανία (πράγμα που έπραξαν οι Mellitus και Justus που κατέφυγαν στην Γαλατία). Ο Καθεδρικός του Λονδίνου μετατρέπεται σε Ναό των εθνικών Θεών για πάνω από 41 χρόνια. Στην Ανατολή, οι Πέρσες καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ. Οι Ιουδαίοι αγοράζουν από τους Πέρσες αρκετούς χριστιανούς αιχμαλώτους και τους θανατώνουν δημοσίως και με άγριο τρόπο.


616 - 618 Σε μίμηση των συγγενών του του Έσσεξ, ο διάδοχος του βασιλιά Εθελμπέρτου Ηντβάλδος (Eadbald) απαρνείται τον Χριστιανισμό και επαναφέρει την εθνική λατρεία στο βασίλειο του.


619 Ο Αρχιεπίσκοπος Λώρενς (Lawrence) επιτυγχάνει να τρομοκρατήσει τον Ηντβάλδο με τα.. "αιώνια μαρτύρια που περιμένουν τους αποστάτες" στην Κόλαση των Χριστιανών. Ο βασιλιάς επιστρέφει φοβισμένος στον Χριστιανισμό και υποχρεώνεται να παντρευθεί μία Φράγκα πριγκήπισσα με τη γνωστή φυσικά ρήτρα να φιλοξενούνται στο παλάτι οι πολυπληθείς "πνευματικοί" της. Ο βασιλιάς της Νορθούμβρια (TSforthumbria) Έντουϊν (Edwin) παντρεύεται την αδελφή του Ηντβάλδου, επίσης με την γνωστή ρήτρα. Και στους δύο βασιλείς στέλνει συνεχείς κολακείες ο Πάπας Βονιφάτιος ο Ε.


622 Η Εγήρα (Hejira) των Μωαμεθανών που σηματοδοτεί την απαρχή της δικής τους χρονολογήσεως. Εκδιωχθείς από την Μέκκα, ο Μωάμεθ χαιρετίζεται αντιθέτως στην πόλη Μεδίνα ως "μέγας προφήτης του Θεού". Κεντρική θέση της ιουδαιογενούς θρησκείας του, που ανάμεσα σε άλλα κηρύσσει και την ισότητα και αδελφότητα και δέχεται ως προγενέστερους έγκυρους προφήτες τους Μοζαρέφ (Μωϋσή) και ραβί Τζεσουά, ο Μωάμεθ αναδεικνύει το δόγμα "Δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από τον Ένα Αλλάχ και προφήτης αυτού είναι ο Μωάμεθ". Στη διάδοση των μεσσιανικών απόψεων του, ο Μωάμεθ εκμεταλλεύεται μία μακρά ξηρασία σε ολόκληρη την αραβική χερσόνησο και προσηλυτίζει αρκετούς ιουδαίους και χριστιανούς. Η συνέχεια της διαδόσεως έγινε δια του ξίφους: "Εγώ ο τελευταίος των προφητών στάλθηκα με το ξίφος. Μην επιτρέψετε σε αυτούς που αμφισβητούν την πίστη μου αντιρρήσεις ή συζητήσεις, αλλά σφάξτε όλους όσους αρνούνται υποταγή".


625 Η χριστιανική Σύνοδος της Ρεμς αναθεματίζει όλους τους χριστιανούς που ανέχονται την "ειδωλολατρία" και ακυρώνει το δικαίωμα αγωγής των σκλάβων κατά των κυρίων τους για κακομεταχείρηση που είχε δώσει τον Ιο αιώνα ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Νέρων. Αιτιολογικό είναι ότι οι σκλάβοι δεν δικαιούνται ποτέ να κατηγορούν ελευθέρους γιατί αυτό αντίκειται στην.. τάξη του Θεού.


626 Στέφεται βασιλιάς της αγγλικής Μέρσια (Mercia) ο θρυλικός Πέντα (Penda) υιός του Πύββα, παλαιόθρησκος αλλά ανεξίθρησκος ηγεμόνας που αργότερα θα εξελιχθεί σε ήρωα των βρετανών εθνικών.


627 Ο βασιλιάς Έντουϊν (Edwin) της Νορθούμβρια προσηλυτίζεται τελικά από τους "πνευματικούς" της συζύγου του, βαπτίζεται χριστιανός στην Υόρκη (York) και διατάσσει την πυρπόληση όλων των εθνικών Ιερών (Bede, Εκκλησιαστική Ιστορία, Π, 13) και τον άμεσο εκχριστιανισμό όλων των υπηκόων του.


628 Ο Πέντα κατανικάει τις δυνάμεις του βασιλείου του Ουέσσεξ (Wessex).


631 Ο προσηλυτισμένος στην Γαλατία βασιλιάς Σιγιμπέρτος (Sigibert) της Ανατολικής Αγγλίας, βαπτίζεται χριστιανός και διατάσσει τον άμεσο εκχριστιανισμό όλων των υπηκόων του.


633 Ο βασιλιάς Έντουϊν της Νορθούμβρια και ο υιός του Όσφριντ (Osfiied) σκοτώνονται στις 12 Οκτωβρίου πολεμώντας στο Χέρτφορντσάϊρ εναντίον του αρχαιόθρησκου Πέντα της Μέρσια. Τον νεκρό βασιλιά διαδέχονται οι εκχριστιανισμένοι Όσρικ (Osric, στη Δέϊρα) και Ήνφριθ (Eanfrith, στη Βερνίκια), οι οποίοι ωστόσο αμέσως μετά την ενθρόνιση τους απαρνούνται την ξένη λατρεία κι επιστρέφουν στη λατρεία του Βόνταν.


634 Μετά από εξορία πολλών ετών, ο "Άγιος" Οσβάλδος (Oswald) στέφεται βασιλιάς στο αγγλικό βασίλειο της Νορθούμβρια. Στη διάρκεια των περιπλανήσεων του προση-λυτίστηκε από τους μοναχούς της μεγάλης μονής της Ιόνα και βαπτίστηκε χριστιανός. Αμέσως μετά τη στέψη του κηρύσσει μοναδική θρησκεία του Κράτους του τον Χριστια-νισμό. Στην Ανατολή, ο αυτοκράτωρ Ηράκλειτος διατάσσει την βίαιη βάπτιση όλων των Ιουδαίων της Αυτοκρατορίας.


635 Ο Πέντα ("ο πιο φρικτός από όλους τους ειδωλολάτρες.. που δεν σεβόταν καθόλου τη θρησκεία του Χριστού" σύμφωνα με τον χριστιανό χρονογράφο Bede) κατανικά τον χριστιανικό στρατό της Ανατολικής Αγγλίας. Ο φανατικός χριστιανός βασιλιάς Σιγιμπέρτος (Sigibert), που κάτω από την προπαγάνδα των προσηλυτιστών ήθελε να γίνει.. μοναχός, σκοτώνεται στη διάρκεια της μάχης.


635 - 640 Ο Φράγκος βασιλιάς Νταγκοβέρτος A (Dagobert) εκστρατεύει κατά των Βάσκων για να επιβάλλει τον χριστιανισμό και στα Πυρηναία Όρη. Παρά τις στρατιωτικές ήττες τους, οι Βάσκοι αντιστέκονται στον εκχριστιανισμό.


636 Οι μωαμεθανοί Άραβες κατατροπώνουν τους χριστιανούς της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη μάχη του Γιαρμουχά (Yarmouk). Οι Φράγκοι βασανίζουν και σφάζουν χιλιάδες Βάσκους εθνικούς.


637 Οι μωαμεθανοί Άραβες κατανικούν στη μάχη της Καδαισίας τους Πέρσες και καταστρέφουν το Κράτος των Σασσανιδών.


639 Ο απεσταλμένος του Πάπα Ονωρίου επίσκοπος Βιρίνος (Birinus) βαφτίζει χριστιανό τον ετοιμοθάνατο βασιλιά του Ουέσσεξ (Wessex) Κυνέγιλο (Cynegils) μαζί με όλη την οικογένεια του.


640 Ο μωαμεθανός στρατηγός Amribn al-As εισβάλλει στη Βόρειο Αφρική (Αίγυπτο) και γίνεται δεκτός ως ελευθερωτής από τους εκεί χριστιανούς που μισούσαν θανάσιμα την τυραννία της Κωνσταντινουπόλεως. Οι Ανατολικοί Ρωμαίοι κλείνονται στην Αλεξάνδρεια την οποία καταλαμβάνουν οι μωαμεθανοί μετά από δύο έτη.


642 Ο Πέντα ("με τη βοήθεια του Διαβόλου αφού ήταν αβάπτιστος και άπιστος" σύμφωνα με τον χριστιανό χρονογράφο Nennius που, παρά το ότι έγραψε δύο αιώνες αργότερα, καταφανώς εκνευριζόταν από τις απανωτές νίκες του "ειδωλολάτρη") κατανικά στις 5 Αυγούστου, στο Μάσερφελθ (Maserfelth) του Σρόφσάϊρ, τον χριστιανό βασιλιά της Νορθούμβρια "Άγιο" Οσβάλδο που χάνει άδοξα τη ζωή του. Οι χριστιανοί προσθέτουν έναν ακόμη "μάρτυρα" στο μαρτυρολόγιό τους, ο Bede αποδίδει.. θαυματουργές ιδιότητες στο χώμα όπου χύθηκε το αίμα του (..), ενώ η επίσημη Εκκλησία τον ανακηρύσσει "Άγιο". Οι μωαμεθανοί Άραβες κατανικούν εν τω μεταξύ τους χριστιανούς της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και καταλαμβάνουν την Αντιόχεια, οι κάτοικοι της οποίας τους υποδέχονται ως απελευθερωτές;


643 Ο διάδοχος του βασιλιά του Ουέσσεξ (Wessex) Κυνεγίλου Γκένγουεαλ (Genwealh) αμέσως μετά τη στέψη του απαρνείται την ξένη θρησκεία και επιστρέφει στη λατρεία του Θεού Βόνταν. Επιδιώκει στενές σχέσεις με τον παλαιόθρησκο Πέντα και παντρεύεται την αδελφή του τελευταίου.


645 Μετά από διαβολή κρυπτοχριστιανών αυλικών του, ο εύπιστος Γκένγουεαλ'έπισΐρέφει την σύζυγο του στον αδελφό της Πέντα. Ξεσπά σύντομος πόλεμος ανάμεσα στα δύο βασίλεια με αποτέλεσμα την σαρωτική ήττα του Γκένγουεαλ που εξορίζεται και μέσα στα δύο επόμενα χρόνια, από μίσος προς τον Πέντα, ξαναεπιστρέφει στον Χριστιανισμό.


653 Ο βασιλιάς του Έσσεξ (Essex) Σιγιμπέρτος Β (Sigibert) κατά μίμηση του συνωνύμου του βασιλιά της Ανατολικής Αγγλίας πριν από 22 χρόνια, βαπτίζεται χριστιανός και διατάσσει την άμεση μεταστροφή των υπηκόων του από την παραδοσιακή θρησκεία στον Χριστιανισμό. Ο πρίγκηπας Πεάντα (Peada), υιός του Πέντα και κυβερνήτης της Μέσης Αγγλίας βαπτίζεται κι αυτός χριστιανός στην αυλή της Νορθούμβρια.


654 Ο 79χρονος Πέντα κατανικά τον χριστιανό βασιλιά της Ανατολικής Αγγλίας Άννα (Anna) που χάνει τη ζωή του. Ο αδελφός του Έθελχερ (Ethelhere), εκδιώκει τους χριστιανούς παπάδες ως υπεύθυνους για τον πόλεμο και τον θάνατο του αδελφού του και δηλώνει υποταγή στον Πέντα προσφέροντας την πλήρη στρατιωτική συμμαχία του.


655 Στις 15 Νοεμβρίου ηττώνται και χάνουν τη ζωή τους στο Λήντς (Leeds) από τον Όσβυ (Oswy), ηγεμόνα της Νορθούμβρια και αδελφό του Οσβάλδου, ο 80χρονος πλέον Πέντα και ο σύμμαχος του βασιλιάς Έθελχερ. Την παραμονή της μάχης, ο Όσβυ τάζει στον Θεό των χριστιανών να κάνει την θυγατέρα του μοναχή (..) και να κτίσει δώδεκα μοναστήρια (κατά τα γραφόμενα του Bede), αλλά φροντίζει επίσης να εξαγοράσει και τον Ουαλλό Cadefel που εγκαταλείπει τον Πέντα πριν από την κρίσιμη μάχη.


658 Στέφεται από χριστιανούς ευγενείς βασιλιάς της Μέρσια ο δεύτερος υιός του σκοτωμένου Πέντα, ο Γούλφχερ (Wulfhere), ήδη βαπτισμένος που μέχρι τότε κρυβόταν σε μοναστήρι.


662 Ο "Άγιος" Μπαρμπάτος (Barbato) προσπαθεί ανεπιτυχώς να προσηλυτίσει τον Δούκα του Benevento Ρόμουαλντ (Romuald). Ο εκχριστιανισμός του επιτυγχάνεται μόνο μετά από πολιορκία της πόλεως από τον Αυτοκράτορα Κώνσταντα τον Β ο οποίος απειλούσε να κατασφάξει όλους τους κατοίκους της.


663 Ο Κώνστας Β λύει την πολιορκία του Benevento μόνο όταν ο Ρόμουαλντ δέχεται τελικά να βαπτισθεί. Ο "Άγιος" Μπαρμπάτος, που διορίζεται επίσκοπος της πόλεως, διατάσσει στη συνέχεια τον Ρόμουαλντ να κάνει διωγμούς κατά των "ειδωλολατρών" υπηκόων του. Σφάζονται όλοι όσοι επιμένουν στα παλαιά έθιμα και τα ιερά δένδρα κόβονται και καίγονται. Το ίδιο έτος, η Σύνοδος του Whitby συνδέει επισήμως τον βρετανικό Χριστιανισμό με το Βατικανό.


664 Ο βασιλιάς του Έσσεξ Σίγκχερ (Sighere) επιστρέφει στην παραδοσιακή λατρεία μαζί με μεγάλο τμήμα του λαού του.


665 Ο χριστιανός βασιλιάς της Μέρσια Γούλφχερ, απειλεί τον Σίγκχερ με εισβολή και κατασφαγή του λαού του. Ο τελευταίος φοβάται και υπογράφει συμφωνία με την οποία υποχρεώνεται να ξαναδεχθεί στο Έσσεξ το χριστιανικό ιερατείο και επίσης να παντρευθεί την χριστιανή πριγκήπισσα Όσγκιθ (Osgith) με την γνωστή ρήτρα. Οι μωαμεθανοί, υπό τον στρατηγό Ακμπάχ (Akbah), ολοκληρώνουν την κατάκτηση της Βορείου Αφρικής και φθάνουν στον Ατλαντικό Ωκεανό.


675 Εκκλησιαστική οδηγία του συγκεκριμένου έτους προς Ισπανούς επισκόπους μαρτυρεί ότι οι τελευταίοι συνήθιζαν να ακρωτηριάζουν ή να θανατώνουν τους σκλάβους και τις σκλάβες τους.


677 Ο επίσκοπος Βίλφριντ (Wilfrid) του Υόρκ ταξιδεύει προς τη Ρώμη κατά διαταγή του βασιλιά Έκγκφιρθ (Ecgfrith της Νορθούμβρια. Ναυαγεί όμως στις ακτές της Φρισία, όπου αλλάζει τα σχέδια του και σε συνεργασία με τον τότε πρωθυπουργό των Φράγκων Πιππίνο (Pippin the Arnulfing) αρχίζει βίαιο εκχριστιανισμό των Φρισιανών Σαξώνων.


678 Οι Φρισιανοί εθνικοί κατανικούν τους Φράγκους, καταλαμβάνουν την Ουτρέχτη και εκδιώκουν την χριστιανική Επισκοπή.


680 Ο βασιλιάς των Βισηγότθων Βάμπα (Wamba) ντύνεται μοναχός. Ολοκληρώνεται και ο εκχριστιανισμός των υπηκόων του. Ο Πάπας Ονώριος αναθεματίζεται από την Έκτη Οικουμενική Σύνοδο Κωνσταντινουπόλεως.


681 Η επισκοπική Σύνοδος του Τολέδο, καλεί εν ονόματι του.. "Δευτερονομίου" τις πολιτικές αρχές να συλλάβουν και να κατασφάξουν όλους όσους ενέχονται σε μη χριστιανικές λατρείες.


682 Οι χριστιανοί της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καίνε στην πυρά τον Κωνσταντίνο της Αρμενίας, θεολόγο των "Παυλικιανών" αιρετικών.


685 Στη μάχη του Φόρφαρσαϊρ (Forfarshire), ο βασιλιάς της Νορθούμβρια Έκγκφιρθ σκοτώνεται πολεμώντας κατά των εθνικών Σκώτων και ολόκληρος ο στρατός του εξολοθρεύεται. Το χριστιανικό ιερατείο αποδίδει την πανωλεθρία σε συμμαχία των "ειδωλολατρών" με τους.. "δαίμονες του σκότους".


686 Εκχριστιανίζεται το Σάσσεξ (Sussex), το τελευταίο αρχαιόθρησκο βασίλειο της Βρετανίας. Τα κεφάλια των εθνικών ιερέων εκτίθενται σε δημόσια θέα προς παραδειγματισμό.


687 Ο Ιρλανδός προσηλυτιστής Κίλιαν (Kilian) στέλνεται από τον Πάπα Κόναν (Conan) να εκχριστιανίσει την Κεντρική Γερμανία.


690 Ο Νορθουμβριανός προσηλυτιστής Βίλιμπρορντ (Wilibrord) φθάνει στη Φρισία με πλήθος βοηθών του και αρχίζει προσηλυτισμούς. Ο Φρισιανός βασιλιάς Ράντμποντ (Radbod), αν και εθνικός και δηλωμένος εχθρός των Φράγκων, επιτρέπει τη δράση των προσηλυτιστών που ιδρύουν παντού Επισκοπές. Στην Αγγλία κυκλοφορεί "Κατάλογος τιμωριών για παγανιστές και άλλους που ανθίστανται στην Εκκλησία του Θεού" που προβλέπουν ποινές ακόμη και για εκείνους που.. άθελα τους τρώνε ή πίνουν κοντά σε "ειδωλολατρικό" Ιερό.


692 Η "Εν Τρούλλω" ή "Πενθέκτη" Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, καταδικάζει τον εορτασμό των Καλένδων, των Βρουμαλίων, των Ανθεστηρίων, καθώς και τις διονυσιακές πομπές και τις μεταμφιέσεις.


694 Ο βασιλιάς του Έσσεξ, Σέμπι, εγκαταλείπει τα εγκόσμια και ντύνεται μοναχός.


698 Οι μωαμεθανοί Άραβες καταλαμβάνουν την Καρχηδόνα.


700 - 715 Έχοντας εξασφαλίσει τις αναγκαίες βάσεις τους στη Φρισία, οι χριστιανοί αλλάζουν κατά τη.. δοκιμασμένη μέθοδο τους το "καλωσυνάτο" πρόσωπο τους με το επιθετικό και κάνουν αγριότητες κατά των εθνικών που κατά κανόνα αρνούνται επιμόνως να βαπτισθούν.


704 Ο βασιλιάς της Μέρσια Έθελρεντ, εγκαταλείπει και αυτός τα εγκόσμια και ντύνεται μοναχός


709 - 710 Ανεπιτυχής προσπάθεια των Φράγκων να εκχριστιανίσουν με τη βία των όπλων τους Δανούς.


711 Ο Μαυριτανός στρατηγός Ταρίκ (Tarig ibn Ziyad) εισβάλλει με 12.000 μωαμεθανρύς στην Ισπανία και συντρίβει τον, εξαπλάσιο σε αριθμό, χριστιανικό στρατό του τελευταίου Βισηγότθου βασιλέως Ροδερίχου (Roderic) που χάνει άδοξα τη ζωή του.


712 Οι μωαμεθανοί, εγκαθίστανται στην Ισπανία και με κέντρο την Ανδαλουσία αναπτύσσουν έναν εκπληκτικό πολιτισμό, βασισμένο πάνω στην γνώση που έχουν αντλήσει από μετάφραση αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών βιβλίων, του οποίου η σύγκριση με τον αντίστοιχο των χριστιανών είναι συντριπτική: εκατοντάδες δημόσια λουτρά από τη μία και πλήρης απαγόρευση του πλυσίματος, ως συνήθεια των ελληνορωμαίων αρχαίων "ειδωλολατρών", από την άλλη. Εκπαίδευση για όλον τον λαό από τη μία και από την άλλη αναλφαβητισμός σε ποσοστό 99,5 τοίς εκατό του λαού. Εβδομήντα δημόσιες βιβλιοθήκες από τη μία (εκείνη της Κόρδοβα μόνον, είχε 600.000 χειρόγραφα) και καμμία, τουλάχιστον έως τον 12ο αιώνα, από την άλλη. Δέκα επτά Πανεπιστήμια από τη μία και μόνο δύο, ελεγχόμενα ασφυκτικά από την Εκκλησία, από την άλλη.


716 Ο αρχαιόθρησκος Σάξωνας βασιλιάς της Φρισία Ρέντμποντ, αντιλαμβάνεται το σφάλμα του και αρχίζει εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα κατά των Φράγκων και των χριστιανών, και ξανακτίζει τα εθνικά Ιερά πάνω από τις εκκλησίες.


717 Οι μωαμεθανοί Άραβες πολιορκούν την Πέργαμο. Οι πολιορκούμενοι χριστιανοί, πανικόβλητοι και δεισιδαίμονες, ξεκοιλιάζουν, μετά από.. "θείο όραμα" ενός καλόγερου, μία έγκυο γυναίκα, βράζουν το έμβρυο και βρέχουν τα χέρια τους με το.. "μαγικό" νερό για να γίνουν υποτίθεται.. άτρωτοι (..). Οι Άραβες τους κατανικούν ωστόσο υπερβολικά εύκολα και κυριεύουν την πόλη.


719 Ο βενεδικτίνος διάδοχος του προσηλυτιστού Βίλφριντ, "Άγιος" Βονιφάτιος (Boniface), εξουσιοδοτημένος από τον ίδιο τον Πάπα Γρηγόριο τον Β, καταφθάνει εσπευσμένως στην Φρισία, και με τη βοήθεια των κατακτητών χριστιανών καταστρέφει Ιερά των εθνικών και απαγορεύει κάθε μετάδοση "ειδωλολατρικής γνώσεως"


720 - 722 Οι προσηλυτιστές του Βονιφατίου μπαίνουν επικεφαλής του στρατού του Φράγκου Καρόλου Μαρκέλλου στην προσπάθεια υποδουλώσεως και εκχριστιανισμού των Φρισιανών. Κατασφάζεται από τους χριστιανούς ο μισός πληθυσμός των Κάτω Χωρών.


722 Δύο ήδη βαπτισθέντες Φρισιανοί πρίγκηπες, οι Ντέρδικ (Derdic) και Ντιέρολφ (Dierolf), επιστρέφουν στη λατρεία των προγόνων τους μαζί με τους ανθρώπους τους.


725 Ο "Άγιος" Βονιφάτιος κόβει στο Fritzlar Hesse την πανάρχαια βελανιδιά, το ιερό Δέντρο Ντόναρ (Donar) αφιερωμένο στον Θεό Θώρ, κηρύσσοντας τον υποτιθέμενο "θά-νατο" των εθνικών Θεών και χρησιμοποιεί την ξυλεία του για ανέγερση εκκλησίας του Αγίου Πέτρου. Ωστόσο, στην Έσση και Θουριγκία ο εκχριστιανισμός ελάχιστα προχωρεί και οι "βαπτιζόμενοι" εξακολουθούν να τελούν τις ιεροπραξίες των προγόνων τους. Σε επιστολή του προς τον Πάπα Ζαχαρία, ο Βονιφάτιος καταγγέλει ακόμη και πρεσβυτέρους του που "προσέφεραν θυσίες στους ειδωλολατρικούς Θεούς".


726 Αρχίζει στην Ανατολή η λεγόμενη "Εικονομαχία". Έως το 842 οι χριστιανοί αλληλοσφάζονται αγρίως για ν'ανακαλύψουν τελικά με πολύ τραγικό τρόπο την απέραντη ανοησία του ιουδαιογενούς Ανεικονισμού. Οι επικρατήσαντες "εικονολάτρες", χρησιμοποιούν τελικά για να δικαιολογήσουν την αντίληψη τους, τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα των εθνικών (ότι δεν λατρεύεται δηλαδή η υλική απεικόνιση ή το σύμβολο, αλλά το μη ορατό Θείο) τους οποίους όμως οι ίδιοι είχαν με τόση αγριότητα κατασφάξει στο όνομα του Τζεσουά.


731 Ο "Άγιος" Βονιφάτιος με την βοήθεια των οπαδών του, ανατρέπει την "ανεκτική προς τους ειδωλολάτρες" Μεροβιγκιανή Δυναστεία και ενθρονίζει βασιλιά των Φράγκων τον φανατικό Πιππίνο. Νέοι άγριοι διωγμοί των υπόδουλων στους Φράγκους εθνών που επέμεναν στη λατρεία των εθνικών Θεών.


732 Αρχίζει μεγάλη εξέγερση των υπό φραγκική κατοχή Σαξώνων κατά των χριστιανών. Οι προσηλυτιστές αναφέρουν στον Πάπα Στέφανο την κατεδάφιση ή πυρπόληση περίπου 30 εκκλησιών από τους εξεγερμένους. Η εξέγερση καταστέλλεται από τον στρατό των χριστιανών μέσα σε ποταμούς αίματος.


740 Για να κτυπήσει τον σαξωνικό Παγανισμό, ο Πάπας Γρηγόριος ο Γ απαγορεύει την κατανάλωση κρέατος αλόγου ως "σιχαμερή πράξη ειδωλολατρίας".


743 Η Σύνοδος της Ρώμης απαγορεύει με πολύ σκληρές ποινές όλες τις προσφορές προς τους εθνικούς Θεούς.


745 Η Χαρράν (Κάρρες) επιλέγεται ως πρωτεύουσα του χαλιφάτου Ουμαγιάντ. Αντίθετα από τους χριστιανούς, οι μωαμεθανοί δείχνουν εκπληκτική ανοχή προς τους εθνικούς της πόλεως, στους οποίους επιτρέπουν τη συνέχιση των δημοσίων ιεροπραξιών και ταυροθυσιών τους.


747 Με αφορμή την περίπτωση του επισκόπου του Mainz Γκέβιλιμπ (Gewilib), που προ δύο ετών κατέσφαζε προσωπικά τους Σάξωνες για να εκδικηθεί τον, σε μάχη, θάνατο του πατέρα του, ειδική Σύνοδος στη Βόρειο Φρανκία καλεί τους χριστιανούς ιερείς ν' αποφεύγουν την οπλοφορία ή την πολυτελή ενδυμασία, συνήθειες που προκαλούν αρνητικά αποτελέσματα στην υπόθεση του προσηλυτισμού.


754 Στις 5 Ιουνίου, θανατώνεται στο Ντόκουμ (Dokkum) από Φρισιανούς εθνικούς που αρνούνταν να βαπτισθούν με τη βία, ο "Άγιος" Βονιφάτιος και οι 53 ένοπλοι βοηθοί του ("δομέστικοι"). Η, πάντα ακραία, χριστιανική μυθοπλασία τους παρουσιάζει ν'αρνούνται τάχα κάθε αντίσταση ή να.. αμύνεται ο Βονιφάτιος κατά των σπαθιών μόνο με μία.. Βίβλο !


764 Διακόσιοι νεκροί σε σύντομο πόλεμο μεταξύ των.. μοναστηριών Clonmacnois και Durrow για οικονομικούς λόγους.


772 Αρχίζει η υποταγή και ο εκχριστιανισμός (επί ποινή θανάτου σε περίπτωση αρνήσεως) ολόκληρης της Σαξωνίας από τον "Άγιο" Καρλομάγνο. Οι προσηλυτιστές καταστρέφουν το Κοσμικό Δένδρο Ίρμινσουλ (Irminsul) στον εθνικό Ναό του Έρεσμπουργκ (Eresbourg) και κατακρεουργούν τους "ειδωλολάτρες" ιερείς.


775 Ο "Άγιος" Καρλομάγνος κατασφάζει μέχρι ενός τους εθνικούς Βεστφαλούς, Αγκριβαρίους και Οστφαλίους Σάξωνες, κρατώντας ζωντανά μόνο ελάχιστα από τα παιδιά τους, τα οποία χαρίζει ως δούλους στους χριστιανούς προσηλυτιστές.


779 Ο Καρλομάγνος απαγορεύει επί ποινή θανάτου τις κάθε είδους συντεχνίες ("gildoniae") με την υποψία ότι αυτές αποτελούν "άντρα ειδωλολατρών συνωμοτών".


780 Ο προσηλυτιστής Βίλλεχαντ (Willehad) από την Νορθούμβρια οργανώνει βίαιες μαζικές βαπτίσεις στη Σαξωνία.


781 - 782 Οι απερίγραπτες αγριότητες των χριστιανών προσηλυτιστών προκαλούν γενική εξέγερση όλων των Σαξώνων εναντίον τους. Καίγονται οι εκκλησίες, και εκδιώκονται όλοι οι προσηλυτιστές. Ο πολύς Βίλλεχαντ επιστρέφει πανικόβλητος στην Αγγλία. Ο Φράγκος βασιλιάς Καρλομάγνος αναλαμβάνει την καταστολή της εξεγέρσεως των Σαξώνων εθνικών.


782 Στο Λίππε, ο Καρλομάγνος απαιτεί την δήλωση υποταγής σε αυτόν και στον Χριστιανισμό όλων των σαξωνικών και γειτονικών εθνών. Ανάμεσα σε εκείνους που υποτάσσονται είναι και ο Δανός βασιλιάς Σίγκριντ. Σε όλη την Σκανδιναβία εισβάλλουν χριστιανοί προσηλυτιστές και αρχίζει η λεγόμενη "Εποχή των Βίκινγκς" (782 - 1080), οι οποίοι είναι αρχαιόθρησκοι Σκανδιναβοί που υπό την πίεση των Φράγκων αρχίζουν επιδρομές στις βόρειες θάλασσες κάτω από την σημαία του Μαύρου Κορακιού του Θεού Βόνταν. Στο Βερντέν, ο Καρλομάγνος κατακρεουργεί 4.500 αιχμάλωτους Σάξωνες που αρνούνταν να βαπτισθούν.


783 Πρώτη προσπάθεια των Ρωμαίων της Ανατολής να εκχριστιανίσουν με τη βία τους Σλάβους της ηπειρωτικής Ελλάδος.


785 Όλα τα Ιερά του σαξωνικού Θεού της Δικαιοσύνης, της Λογικής, των Νόμων και της Ειρήνης Φόσιτ (Fosite), συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου στην Ιερά Νήσο Χελίγκολαντ (Heligoland), καταστρέφονται από τους χριστιανούς εισβολείς και κόβεται και εκεί η "Κολώνα των Ουρανών", το Ιερό Δένδρο Irminsul. Ο εθνικός Βεστφαλός Σάξωνας δούκας Βίντουκιντ (Widukind), που πολέμησε επί πολλά χρόνια κατά των Φράγκων, υποχρεώνεται να βαπτισθεί χριστιανός. Ο Καρλομάγνος νομοθετεί την θανάτωση όλων όσων αρνούνται να βαπτισθούν ή εμμένουν σε τελετές της εθνικής Θρη-σκείας: "Αναφορικά με τους άθλιους εκείνους που κάνουν λαμπαδηφορίες ή άλλες δεισιδαιμονίες, ορίζουμε ότι όλες οι ανεπιθύμητες στον Θεό πράξεις, όπου κι αν γίνουν αντιληπτές, πρέπει να αφανίζονται από το πρόσωπο της γης..".


786 Η αγγλική Εκκλησία απαγορεύει τη χρήση των "ειδωλολατρικών" κεράτων για την πόση του ευχαριστηρίου οίνου.


787 Η Σύνοδος του Σέλκυθ (Celchyth) απαγορεύει στη Βρετανία, ως επιβίωση του σαξωνικού Παγανισμού, την κατανάλωση κρέατος αλόγου.


789 Οι Βίκινγκς αποβιβάζονται για πρώτη φορά στην Βρετανία, στις ακτές του Ντόρσετ (Dorset). Στις χριστιανικές χώρες της Δύσεως απαγορεύονται επί ποινή θανάτου η δενδρολατρία και κρηνολατρία.


793 Παρά την κτηνώδη καταπίεση, οι Σάξωνες εξεγείρονται για μία ακόμη φορά κατά των χριστιανών. Η εξέγερση πνίγεται στο αίμα και με διαταγή του Καρλομάγνου εξορίζεται το ένα τρίτο από τους επιζήσαντες Σάξωνες. Οι Βίκινγκς λεηλατούν στις 8 Ιουνίου το Lindisfarne.


794 Στον απόηχο της "Εικονομαχίας" των Ανατολικών, η Σύνοδος της Φραγκφούρτης υπό τον Καρλομάγνο, καταδικάζει κάθε εικονιστική λατρεία, καθώς και κάθε θυσία στους Θεούς των "ειδωλολατρών" αλλά και στους χριστιανούς "Αγίους" που τους είχαν υποκαταστήσει. Διατάσσεται η κοπή και η καύση όλων ανεξαιρέτως των ιερών δένδρων.


795 Οι Βίκινγκς κατανικούν παντού τους χριστιανούς Φράγκους και λεηλατούν τις πόλεις Skye, lona και Rathlin.


799 Οι Βίκινγκς λεηλατούν το βαθύπλουτο μοναστήρι του "Αγίου" Φιλιμπέρτου στο Noirmoutier.


800 Ο Πάπας στέφει τον Καρλομάγνο "Αυτοκράτορα και Αύγουστο" (Imperator et Augustus) της Μεγάλης Χριστιανικής Αυτοκρατορίας. Ο δεύτερος γονατίζει μπροστά του και δηλώνει πως στο εξής ο στρατός του θα είναι ο στρατός της Αγίας Έδρας.


801 Στη Βρετανία, η Εκκλησία απαγορεύει στους χριστιανούς να τραγουδούν ή και να ακούν ακόμη τα επικά άσματα των "ειδωλολατρών". Οι Βίκινγκς λεηλατούν τα χριστιανικά τμήματα της Σαξωνίας.


802 Καταστροφή της lona με φωτιά μετά από επιδρομή των Βίκινγκς.


804 Ολοκληρώνεται, μετά από απερίγραπτες κατασφαγές και θηριώδεις θανατώσεις, η υποταγή και ο εκχριστιανισμός της Σαξωνίας από τον Καρλομάγνο. Οι Έλληνες εθνικοί της Λακωνικής αντιστέκονται με επιτυχία στην απόπειρα του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου να τους εκχριστιανίσει.


805 Ο Καρλομάγνος ανανεώνει την απαγόρευση επί ποινή θανάτου των κάθε είδους συντεχνιών ("gildoniae") με την υποψία ότι αυτές αποτελούν "άντρα ειδωλολατρών συνωμοτών".


808 Μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες των εθνικών Δανών κατά των χριστιανών, υπό τον ανδρείο βασιλιά Γκόντφρεντ (Godfred). Στα χωριά που απελευθερώνονται καίγονται οι εκκλησίες και γίνονται μαζικές τελετές "αποβαπτισμού".


810 Οι εθνικοί Δανοί καταλαμβάνουν ολόκληρη σχεδόν την Φρισία, αλλά ο δυναμικός ηγέτης τους Γκόντφρεντ δολοφονείται. Ο διάδοχος του Χέμμινγκ (Hemming), ανίκανος να συνεχίσει τον άγριο πόλεμο, υπογράφει ειρήνη με τους Φράγκους χριστιανούς.


812 - 813 Με προτροπή του Πατριάρχου Νικηφόρου, ο αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Μιχαήλ ο Α, αρχίζει μέγα διωγμό κατά της "αφέσεως" των "Παυλικιανών" και νομοθετεί την θανάτωση τους.


821 Επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου, η Εκκλησία φροντίζει για μία ακόμη ανανέωση της απαγορεύσεως επί ποινή θανάτου των κάθε είδους συντεχνιών ("gildoniae") με την υποψία ότι αυτές αποτελούν "άντρα ειδωλολατρών συνωμοτών".


823 Ο Αρχιεπίσκοπος του Rheims (Ebo), επιχειρεί κατά διαταγή του Πάπα Πασχάλη, τον εχριστιανισμό των Δανών, υποδαυλίζοντας τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους υιούς του βασιλιά Γκόντφρεντ και στον σφετεριστή Χάραλντ που ζητά την βοήθεια των Φράγκων χριστιανών.


826 Ο σφετεριστής του θρόνου των Δανών Χάραλντ ή Χαράλδος ο 6ος (Harold, 814-842) εκβιάζεται από τους Φράγκους και βαπτίζεται στο Ίνγκελχάϊμ (Ingelheim) μαζί με τη σύζυγο του, τον υιό του Γοδεφρείδο και την ακολουθία του. Επιστρέφοντας στη Δανία, κατά διαταγή του Φράγκου αυτοκράτορα Λουδοβίκου, φέρνει μαζί του τον ιεραπόστολο Άνσγκαρ (Ansgar) με σκοπό τον προσηλυτισμό των υπηκόων του. Οι λιγοστοί χριστιανοί Δανοί αρχίζουν αγριότητες κατά των ομοφύλων τους. Οι εθνικοί αρχίζουν αλλεπάλληλες εξεγέρσεις για την ανατροπή του Χάραλντ και την εκδίωξη των χριστιανών.


827 Ο χριστιανός Χάραλντ και οι προσηλυτιστές του εκδιώκονται τελικά από την Δανία.


829 Η Σύνοδος των Παρισίων, στ'όνομα της Βίβλου ("Λευϊτικόν" 20, 6 και 'Έξοδος" 22,18), νομοθετεί την θανατική ποινή για όσους κατηγορούνται για "μαντικές" ή "μαγικές" πρακτικές".


830 Οι εθνικοί της Χαρράν (Κάρρες) ανανεώνουν, μετά από συνομιλίες με τον Άραβα διοικητή της πόλεως, την πλήρη θρησκευτική ελευθερία τους.


831 - 835 Κατά διαταγή του προ δεκαετίας βαπτισθέντος ηγεμόνος της Μοραβίας Mojmir, όλοι οι Μοραβοί υποχρεώνονται σε άμεσο εκχριστιανισμό. Όσοι αντιστέκονται στα μαζικά βαπτίσματα των προσηλυτιστών, θανατώνονται επί τόπου, οικογενειακώς.


834 - 836 Επιδρομές των Βίκινγκς κατά χριστιανικών οχυρών στη Δυτική Σαξωνία, την Αγγλία και την Ιρλανδία.


837 Μεγάλες στρατιές Βίκινγκς καταλαμβάνουν την ιρλανδική ενδοχώρα.


839 Οι Βίκινγκς επιτίθενται κατά των Πικτών Σκώτων.


840 - 841 Οι Βίκινγκς παραμένουν στην Ιρλανδία, έχοντας καταλάβει το Δουβλίνο. Εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Φράγκους για τη διαδοχή του Λουδοβίκου του Ευσεβούς.


842 Συμμαχία Βίκινγκς και Ιρλανδών εθνικών.


843 Οι Βίκινγκς λεηλατούν την Νάντη.


844 Λεηλατούνται από τους Βίκινγκς η Τουλούζη, η Γαλικία και η Ανδαλουσία. Στην Ιρλανδία, εντόπιοι και Βίκινγκς λεηλατούν μαζί τα πλούσια χριστιανικά μοναστήρια της ενδοχώρας.


845 Βοημοί φύλαρχοι που ζητούν προστασία από τις επιδρομές των Ούγγρων, βαπτίζονται στην αυλή του Γερμανού βασιλέως Λουδοβίκου. Πολιορκείται από τους Βίκινγκς το Παρίσι και λεηλατείται το Αμβούργο. Οι προσηλυτιστές της Μπίρκα (Birka) φεύγουν πανικόβλητοι μετά από μεγάλη εξέγερση των "ειδωλολατρών".


845 - 848 Οι χριστιανοί Ιρλανδοί ηγεμόνες έχουν πολλές στρατιωτικές επιτυχίες κατά των Βίκινγκς και των εθνικών ομοφύλων τους.


848 Οι Βίκινγκς καταλαμβάνουν μετά από πολύμηνη πολιορκία το Μπορντώ (Bordeaux).


849 Πολλές μικρές γαλλικές πόλεις πέφτουν στα χέρια των Βίκινγκς. Νέα μεγάλη στρατιά αποβιβάζεται στην Ιρλανδία.


850 Ο βασιλιάς των Δανών Χόρικ ο A (Horik) επιτρέπει στον προσηλυτιστή Άνσγκαρ να κτίσει μεγάλο αριθμό εκκλησιών στα εδάφη που ο ίδιος εξουσιάζει.


850 - 900 Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον "Μετανοείτε" και τους ένοπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους.


851 Για πρώτη φορά μεγάλα πλήθη Βίκινγκς ξεχειμωνιάζουν με άνεση στα Βρετανικά νησιά, έχοντας ήδη καταλ,άβει το Λονδίνο και το Καντένμπουρυ. Τριακόσια πλοία τους "δένουν" στις εκβολές του ποταμού Τάμεσι.


852 Η Σύνοδος της Νάντης (Nantes) επαναλαμβάνει την απαγόρευση των κάθε είδους συντεχνιών ("gildoniae"). Οι Δανοί επιτίθενται στην Ουαλλία. Υπό την προστασία του βα-σιλέως Χόρικ, ο Άνσγκαρ επιστρέφει στην Μπίρκα και επανιδρύει τις ιεραποστολές.


854 Οι εθνικοί Βίκινγκς, επιστρέψαντες στην πατρίδα τους μετά από πολυετείς εκστρατείες, συγκροτούν στρατό κατά του χριστιανού πλέον βασιλέως Χόρικ και τον κατανικούν σε μία αιματηρή μάχη, όπου ο τελευταίος χάνει τη ζωή του.


856 - 862 Οι Βίκινγκς επιτίθενται κατά των φραγκικών εδαφών και λεηλατούν μοναστήρια και επισκοπές. Εκατοντάδες "ντρακάρ" εισέρχονται στη Μεσόγειο και λεηλατούν τις ακτές της Βορείου Αφρικής.


860 Ο Βίκινγκ Ράγκναρ Λόντμπροκ (Ragnar Lodbrok) καταλαμβάνει όλα τα ανατολικά παράλια της Αγγλίας και παλινορθώνει τους εθνικούς Θεούς των Σαξώνων.


861 Ο 9ος Κανών της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως παρακαλεί τους φανατικούς μοναχούς να πάψουν να.. κακοποιούν ή να λυντσάρουν στους δρόμους εκείνους που θεωρούν "αμαρτωλούς".


862 Ο Ragnar Lodbrok σκοτώνεται από τους χριστιανούς στη Νορθούμβρια. Ο Βούλγαρος βασιλιάς Βόρις ο Α απευθύνεται για συμμαχία στους Γερμανούς ως μία πολιτικο-στρατιωτική κίνηση κατά της Κωνσταντινουπόλεως και δέχεται στη χώρα του Γερμανούς προσηλυτιστές.


863 Απειλούμενος στρατιωτικά από τους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως, ο πονηρός Βόρις σπάζει τη συμμαχία του με τους Γερμανούς και δέχεται στη Βουλγαρία Κωνσταντινουπολίτες προσηλυτιστές.


864 Ο Βόρις (πρώτος "Άγιος" της Βουλγαρικής Εκκλησίας) βαπτίζεται χριστιανός με ανάδοχο του τον αυτοκράτορα Μιχαήλ και διατάσσει τον άμεσο και μαζικό εκχριστιανισμό ό-λων των υπηκόων του.


865 Μεγάλη στρατιά Δανών Βίκινγκς αποβιβάζεται στην Αγγλία και λεηλατεί τα χωριά των χριστιανών. Στη Βουλγαρία, οι προσηλυτιστές του Βόριδος κάνουν απερίγραπτες φρικαλεότητες κατά των εθνικών. Μεγάλη εξέγερση εναντίον του Βόριδος, που απειλεί όχι απλώς τον θρόνο του αλλά και αυτή την ίδια τη ζωή του, καταστέλλεται μέσα σε όργιο σφαγών και βασανιστηρίων.


866 Οι φρικαλεότητες των χριστιανών Βουλγάρων κατά των "ειδωλολατρών" "τρομάζουν" ακόμη και αυτόν τον Πάπα Νικόλαο Α, ο οποίος, περισσότερο όμως ως αντίδραση στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και με δεδομένο το ότι ήδη ο Βόρις απευθύνεται ξανά για συμμαχία σε αυτόν και τον Γερμανό βασιλιά Λουδοβίκο, απευθύνει έκκληση στον Βούλγαρο βασιλιά να περιορίσει τα βασανιστήρια και τις φρικτές θανατώσεις, τις οποίες χαρακτηρίζει "απαράδεκτες τόσο για τους θείους όσο και για το,ρς ανθρωπίνους νόμους".


867 - 868 Οι Φράγκοι εξαπολύουν διωγμό κατά των "οπαδών της Ντιάνα, των μάγων και εκείνων που απειλούν με επιστροφή στη λατρεία των ειδώλων". Χιλιάδες Σάξωνες βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο στα χέρια των τυράννων. Στην Αγγλία, οι εθνικοί Βίκινγκς καταλαμβάνουν το Υόρκ.


870 Ο Σάξωνες αρχαιόθρησκοι εξεγείρονται με επιτυχία κατά της τυραννίας των χριστιανών και των Φράγκων. Για λίγα χρόνια το έθνος τους επιστρέφει στην εθνική Θρησκεία.


872 Οι ανατολικοί χριστιανοί Ρωμαίοι της Κωνσταντινουπόλεως κατανικούν τους δυϊστές "Παυλικιανούς". Το κεφάλι του αρχηγού των "Παυλικιανών" Χρυσόχειρος στέλνεται ως τρόπαιο στον Αυτοκράτορα.


875 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου.


876 Ο Δανός Βίκινγκ πρίγκηπας Halfdene ιδρύει στην Αγγλία το βασίλειο του Υόρκ. Από εκεί αρχίζει επιθέσεις κατά των γειτονικών χριστιανικών βασιλείων.


877 Οι Δανοί Βίκινγκς, υπό τον πρίγκηπα Γκούθρουμ (Guthrum), καταλαμβάνουν την Μέρσια και το Ουέσσεξ και λεηλατούν τα εκεί βαθύπλουτα μοναστήρια.


878 Ο χριστιανός βασιλιάς της Αγγλίας Αλφρέδος ο λεγόμενος "Μέγας", κατανικά στη μάχη του Ουέντμορ (Wedmore) τον Δανό πρίγκηπα Γκούθρουμ και τον υποχρεώνει να βαπτισθεί μαζί με 30 από τους καλύτερους πολεμιστές του. Στην Ανατολή, οι χριστιανοί Ρωμαίοι καταστρέφουν την έδρα των "Παυλικιανών" αιρετικών Τεφρική. Χιλιάδες "Παυλικιανοί", άνδρες και γυναικόπαιδα, κατασφάζονται από τους νικητές.


879 Αλληλοαφορισμός Πάπα και Πατριάρχου Κων/πόλεως. Στην Αγγλία γίνεται συστηματικός εκχριστιανισμός των εθνικών Δανών της περιοχής του Υόρκ. Όσοι εμμένουν στην αρχαία θρησκεία γδέρνονται ζωντανοί και το δέρμα τους καρφώνεται πάνω στις θύρες των εκκλησιών για παραδειγματισμό (πρόκειται για το περιβόητο "daneskin").


890 Ο φανατικός χριστιανός βασιλιάς της Αγγλίας Αλφρέδος, εκδίδει νόμο κατά των εθνικών υπηκόων του: 'Όσοι θυσιάζουν στους θεούς αντί στον Ένα και Μοναδικό Θεό να καταδικάζονται εις θάνατον".


890 - 892 Ο διάδοχος του Βόριδος Βλαδίμηρος (Vladimir), παρακινεί τους Βουλγάρους να επιστρέψουν στην εθνική τους Θρησκεία και οι επιζήσαντες των σφαγών του 866 ευγενείς ("βογιάροι") στηρίζουν την προσπάθεια του νέου βασιλέως.


893 Ο πατέρας του Βλαδίμηρου Βόρις, αν και είχε ήδη αρχίσει να "αγιάζει" σε μοναστήρι, επιστρέφει στα εγκόσμια και οργανώνει την ανατροπή, την τύφλωση και θανάτωση του ίδιου του του υιού. Στη συνέχεια ενθρονίζει βασιλιά τον Θεόδουλο και μεγαλωμένο στην Κωνσταντινούπολη υιό του Συμεών. Το όνομα του Βλαδίμηρου διαγράφεται ακόμη και από τον κατάλογο των βασιλέων της Βουλγαρίας !


893 - 894 Κατασφαγή των τελευταίων Βουλγάρων εθνικών από τον νέο βασιλιά Συμεών.


895 Και άλλοι Βοημοί φύλαρχοι που ζητούν από τους Γερμανούς προστασία από τις επιδρομές των Ούγγρων, βαπτίζονται στο Ρέγκενσμπουργκ.


900 Εθνικοί Βίκινγκς συμπολεμούν με τον διεκδικητή του αγγλικού θρόνου Έθελουολντ (Ethelwold) κατά του βασιλέως Εδουάρδου (Edward).


906 Σε επισκοπικές οδηγίες της Βορείου Ιταλίας, εκφράζεται ανησυχία για την, παρά τους διωγμούς, επιβίωση της "ειδωλολατρίας". Το ίδιο έτος εκδίδεται η Εκκλησιαστική Οδηγία "Canon Episcopi" στην οποία η πίστη σε δυνάμεις εκτός εκείνων του "Ενός και Μοναδικού Θεού" χαρακτηρίζεται "επικίνδυνη αίρεση" καθώς και η πίστη περί υπάρξεως "μαγείας".


912 Ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος ο Ευήθης, επιτρέπει τη μόνιμη εγκατάσταση στα σύνορα του κράτους του των εθνικών ακόμα Νορμανδών (Βίκινγκς), με συμφωνία ν'αναγνωρίσει ο ηγεμόνας τους Ρόλο ή Ρολφ (Rollo, Rolf) την κυριαρχία του Καρόλου και να βαπτισθούν όλοι χριστιανοί. Δημιουργείται έτσι ο πυρήνας του δουκάτου της Νορμανδίας.


913 - 914 Οι χριστιανοί Νορμανδοί εξοντώνουν όσους ομοφύλους τους επιμένουν στην αρχαία λατρεία.


921 Βαπτίζονται από Γερμανούς ιεραπόστολους οι πρώτοι Βοημοί χριστιανοί.


924 Παρά τις παρακλήσεις της μητέρας του, ο προσηλυτισμένος στη νέα Θρησκεία και υπό τον πλήρη έλεγχο των ιεραπόστολων συμβούλων του νεαρός Βενκέσλαος ή Βάκλαφ (Wenceslaus), αμέσως μετά την πρόωρη στέψη του εξαιτίας του θανάτου του πατέρα του, διατάσσει τον άμεσο εκχριστιανισμό των υπηκόων του Βοημών. Αργότερα η Εκκλησία θα τον ανακηρύξει "Άγιο" προστάτη της Τσεχοσλοβακίας και της Βοημίας.


930 Ο βασιλιάς της Δανίας Γκορμ (Gorm), ο επονομαζόμενος "Γηραιός", αν και εθνικός στο θρήσκευμα και μέγας πολέμιος των Γερμανών, κάνει το λάθος να επιτρέψει την είσοδο Γερμανών προσηλυτιστών στη χώρα του, που έρχονταν να συνεχίσουν την αποτυχημένη προηγούμενη προσπάθεια του Άσγκαρ. Με τον προσηλυτισμό του υιού του (και μετέπειτα βασιλιά) Harold Bluetooth, αρχίζει η άλωση και του εκεί εθνισμού.


933 Υπό την αρχηγία του πρίγκηπα Τούργκαϊς (Turgeis) εθνικοί Βίκινγκς καταλαμβάνουν το Δουβλίνο. Η σύζυγος του Ότα (Ota), λατρεύει την Θεά Φρέγια μέσα στην εκκλησία του Clonmacnoise.


935 Ο Βενκέσλαος, που κάτω από τον έλεγχο των προσηλυτιστών του είχε δηλώσει υποταγή στους Γερμανούς, δολοφονείται από τον αδελφό του Βολέσλαο τον A (Boleslaw) με την υποστήριξη των εθνικών ευγενών και της μητέρας τους Δαχομίρας. Ακολουθεί πολυετής εμφύλια σφαγή μεταξύ εθνικών και χριστιανών Βοημών για πάνω από μισόν αιώνα.


941 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου.


942 Πρώτες απόπειρες εκχριστιανισμού της Ουγγαρίας από τους ανατολικούς χριστιανούς, με βάπτιση κάποιων ηγετών τους στην Κωνσταντινούπολη.


943 Ο Βίκινγκ βασιλιάς του Υόρκ Όλαφ (Olaf), βαπτίζεται χριστιανός στην αυλή του βασιλέως του Ουέσσεξ Έντμουντ (Edmund).


944 Ο Όλαφ εκδιώκεται από το Υόρκ και καταφεύγει στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, όπου είχαν βασιλεύσει ο παππούς και ο πατέρας του. Εκεί στέφεται βασιλιάς ως Olaf Cuaran.


950 Μεγάλο τμήμα των προ 40 ετών εκχριστιανισθέντων Νορμανδών αποστατεί, σφάζει το χριστιανικό ιερατείο και επαναφέρει τη λατρεία του Θεού Θώρ. Στην Ανατολή οι μωαμεθανοί κλείνουν το τελευταίο ελληνικό εθνικό Ιερό στην Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες). Χριστιανοί Δανοί πρίγκηπες αποβιβάζονται στη Νορβηγία, κατασφάζουν τους εθνικούς, λεηλατούν και γκρεμίζουν τα Ιερά. Η κτηνωδία τους είναι τέτοια που οι ίδιοι οι μη χριατιανοί Δανοί πρίγκηπες και ευγενείς εξεγείρονται εναντίον τους και τους εκτελούν, επιτρέποντας παράλληλα στους Νορβηγούς την παλινόρθωση των εθνικών Θεών τους.


950 - 960 Οι χριστιανοί πλέον Σάξωνες, καταλαμβάνουν τη Σιλεσία και επιβάλλουν τον Χριστιανισμό στους Ουεντούς.


954 Ο τελευταίος Βίκινγκ βασιλιάς του Υόρκ Ερρίκος Μπλούνταξ (Eric Bloodaxe) σκοτώνεται από τους βασιλείς του Ουέσσεξ.


955 Οι Γερμανοί νικούν τους Ούγγρους και απαγχονίζουν όσους από τους αιχμαλώτους είχαν βαπτισθεί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη και μετά επέστρεψαν στην εθνική λα-τρεία.


955 - 957 Η Ρωσίδα δούκισα Όλγα επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη όπου βαπτίζεται χριστιανή και παίρνει το όνομα Ελένη. Οι χριστιανοί προσηλυτιστές φθάνουν μαζικά στη Ρωσία.


960 Ο Δανός βασιλιάς Αράλδος Μπλούτουθ. (Harold Bluetooth, 935-986) προσηλυτίζεται από τον Γερμανό ιεραπόστολο Πόππο (Ρορρο) και βαπτίζεται, ανακηρύσσοντας τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη θρησκεία της Δανίας και παράλληλα εισβάλλει στη Νορβηγία για να την εκχριστιανίσει. Κατατρομαγμένος από τις εικόνες περί Κολάσεως με τις οποίες τον βομβάρδιζε καθημερινά ο προσηλυτιστής του, ξεθάβει γεμάτος απόγνωση τα λείψανα του πατέρα και της μητέρας του και τα ξαναθάβει με χριστιανική τελετή. Την ίδια χρονιά, ο Μιεκίσλαος (Miecyslav) στέφεται πρώτος χρι-στιανός βασιλιάς του έθνους των Πολωνών


962 Ο Πάπας στέφει μονάρχη της "Αγίας Αυτοκρατορίας" τον Γερμανό βασιλιά Όθωνα τον Α. Στη Ρωσία στέφεται βασιλιάς ο αρχαιόθρησκος Σβιατοσλάβος (Svyatoslav), και επί δέκα χρόνια ο ρωσικός εθνισμός παλινορθώνεται σε βάρος του Χριστιανισμού.


963 Ο βασιλιάς Χάκον (Haekon) ο επονομαζόμενος "Καλός", παρασυρμένος από τους χριστιανούς προσηλυτιστές, προσπαθεί να εκχριστιανίσει τους Νορβηγούς. Η έντονη αντίδραση των πριγκήπων του, με απειλή καθαιρέσεώς του, τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει όχι μόνο το σχέδιο του, αλλά και αυτόν τον ίδιο τον Χριστιανισμό για όλη την υπόλοιπη ζωή του.


966 Ο βασιλιάς Μιεκίσλαος ή Μιέσκο (Miecyslav), αναγνωρίζει την γερμανική επικυριαρχία και επιχειρεί να επιβάλλει με τη βία τη χριστιανική θρησκεία στους Πολωνούς. Παρά την κατασφαγή όμως δεκάδων χιλιάδων "ειδωλολατρών", ο Χριστιανισμός γίνεται για την ώρα ελάχιστα αποδεκτός στην χώρα αυτή.


968 Εθνικοί Βίκινγκς καταλαμβάνουν την πόλη Santiago de Compostela της βορειοδυτικής Ισπανίας. Ο Σάξωνας χρονογράφος και ιεραπόστολος στη Δανία Widukind of Corvey, διαμαρτύρεται για το ότι οι λιγοστοί ήδη εκχριστιανισμένοι Δανοί εξακολουθούν όχι μόνο να λατρεύουν αγάλματα, αλλά και να προσεύχονται ανοικτά στον Θεό Θώρ.


968 - 970 Ο βασιλιάς των Βοημών Βολέσλαος Β, επιβάλλει με τη βία τον Χριστιανισμό σε όλους τους υπηκόους του.


970 - 975 Ο βασιλιάς της Αγγλίας Έντγκαρ (Edgar), εκδίδει σκληρούς νόμους κατά των εθνικών και απαγορεύει κάθε είδους δενδρολατρία, κρηνολατρία, παιγνίδια, άσματα και μαντικές πρακτικές: "Διατάσσουμε την επίμονη διάδοση του Χριστιανισμού από τους ιερείς και την εξαφάνιση κάθε είδους ειδωλολατρίας"


978 Με τον θάνατο του εθνικού βασιλιά Domnal Hua Neill, αρχίζει η συστηματική εξολόθρευση των τελευταίων Ιρλανδών εθνικών. Τα κεφάλια των εθνικών ιερέων εκτίθενται για παραδειγματισμό έξω από τις χριστιανικές εκκλησίες.


980 Ο Ούγγρος ηγεμόνας Γκέζα (Geza), προσθέτει καλοπροαίρετα στο εθνικό του πάνθεον "τον Θεό των χριστιανών". Όπως διασώζει ο χρονογράφος Thietmar von Merseburg, στις διαμαρτυρίες των χριστιανών προσηλυτιστών που απαιτούσαν το τέλος όλων των άλλων λατρειών, ο Γκέζα απαντά ότι "είναι αρκετά πλούσιος για να μπορεί ν'ανταπεξέλθει οικονομικά στη λατρεία πολλών Θεών".


983 Μεγάλη εξέγερση των σλαβονικών και πρωσσικών εθνών στο Βραδεμβούργο και το Χάβελμπουργκ κατά των χριστιανών Γερμανών κατακτητών και του.. "τευτονικού Θεού" ("teutonicus deus"). Οι Γερμανοί εκδιώκονται και γκρεμίζονται τα οχυρά και οι εκκλησίες τους.


984 Οι Ουεντοί εθνικοί φθάνουν μέχρι το Αμβούργο το οποίο λεηλατούν. Ο αρχιεπίσκοπος Μαγδεμβούργου συγκεντρώνει στρατό εναντίον τους για να σώσει την υπόλοιπη Γερμανία.


985 Ο Σβάϊν Χάραλντσον (Svein Haraldsson), υιός του Αράλδου Μπλούτουθ, εκθρονίζει τον πατέρα του και παλινορθώνει τους εθνικούς Θεούς.


988 Κάτω από τις απειλές των χριστιανών γειτόνων του, ο Σβαϊν βαπτίζεται τελικά χριστιανός. .Ο Βλαδίμηρος ο λεγόμενος Μέγας (Vladimir), ηγεμόνας του Κιέβου, παντρεύεται την αδελφή του αυτοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως Άννα και διατάσσει τον άμεσο εκχριστιανισμό των Ρώσων. Πλήθη υπηκόων του οδηγούνται από το στρατό και τους προσηλυτιστές στον Δνείπερο ποταμό και βαπτίζονται μπροστά στα πτώματα των σφαγμένων ιερέων και τα βεβηλωμένα θρησκευτικά σύμβολα της προηγούμενης θρησκείας που στη συνέχεια πετιώνται στον ποταμό. Στον κάθε βαπτισμένο Ρώσο οι προσηλυτιστές δίνουν από έναν σταυρό και τον προειδοποιούν ότι οφείλει να τον φοράει συνεχώς μέχρι τον θάνατο του, αν θέλει να γλυτώσει τα αιώνια μαρτύρια της χρι-στιανικής Κολάσεως.


993 Ο μετέπειτα Νορβηγός βασιλιάς Όλαφ (Olaf Tryggvason) βαπτίζεται χριστιανός στην Αγγλία. Εξέγερση των Τσέχων εθνικών κατά των χριστιανών.


994 Ο χριστιανός βασιλιάς της Ιρλανδίας Mael Seachlainn καταλαμβάνει το Δουβλίνο, εκδιώκει τους Βίκινγκς και ληστεύει και καταστρέφει τον Ναό του Μαύρου Θώρ ("Το Χρυσό Κάστρο").


995 Ο Νορβηγός βασιλιάς Όλαφ (Olaf Tryggvason) επιχειρεί τον βίαιο εκχριστιανισμό του έθνους του, αλλά και των Ισλανδών, από τους οποίους κρατεί ομήρους που απειλεί να θανατώσει αν δεν γίνουν όλοι οι Ισλανδοί χριστιανοί. Προσηλυτίζεται από την Πολωνή και χριστιανή σύζυγο του, θυγατέρα του βασιλέως Μιέσκο (Miecyslav), και βαπτίζεται ο Σουηδός βασιλιάς Ούλοφ Σκούτκονουγκ (Olof Skoetkonung).


997 Αρχίζει η άνωθεν και συστηματική επιβολή του Χριστιανισμού στους Ούγγρους, με την στέψη του βασιλέως Στεφάνου του "Αγίου", φανατικού οργάνου του Πάπα από τον οποίο χρίσθηκε.. "Αποστολικός Βασιλεύς" (!). Την ίδια χρονιά ωστόσο, ο επίσκοπος Πράγας Ανταλμπέρτος (Adalbert ή σλαβιστί Voitech, που αργότερα αγιοποιήθηκε και αυτός) και οι ένοπλοι Πολωνοί προσηλυτιστές του, χάνουν τη ζωή τους στις 23 Απριλίου, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να επιβάλλουν τη θρησκεία τους στους Πρώσσους.


998 Ο βασιλιάς Όλαφ (Olaf Tryggvason) συνεχίζει με νέα ένταση την κατασφαγή των Νορβηγών εθνικών. Γκρεμίζει και πυρπολεί Ιερά, λεηλατεί, βασανίζει μέχρι θανάτου ή γδέρνει ζωντανούς όσους δεν βαπτίζονται και παίρνει ομήρους από τα εκχριστιανισμένα χωριά για να εξασφαλίσει ότι δεν θα επιστρέψουν στον Παγανισμό. Από τους αμέτρητους μάρτυρες του σκανδιναβικού εθνισμού έχουν διασωθεί τα ονόματα του ιερέως Θώρλαϊφ (Thorleif) του Σοφού (που τον εκτύφλωσε ο Όλαφ), του Eyvid Kelde (που τον έπνιξαν στη θάλασσα μαζί με τους συνΐρόφους του), του Eyvid Kinnviti (που τον έψησαν ζωντανό πάνω σε κάρβουνα) και του Raud του Δυνατού (που τον βασάνισαν μέχρι θανάτου με πυρωμένα σίδερα). Επίσης, ο ήρωας των εθνικών Iron Skegge, κατασφάζεται στο Μάρι (Mari), προσπαθώντας μάταια με τους λιγοστούς του συντρόφους να υπερασπισθεί τον εκεί Ναό των εθνικών Θεών.

ΤΕΛΟΣ ΜΕΡΟΣ 1
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

www.fotavgeia.blogspot.com