Η συμφωνία της Καζέρτας, προπομπός για την συμφωνία της Βάρκιζας
Σαν σήμερα 1944 στην Καζέρτα της Ιταλίας υπογράφετε από εκπροσώπους του Στρατηγείου των Συμμαχικών Δυνάμεων της Μεσογείου, της κυβέρνησης της Μ. Βρετανίας, της ελληνικής κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας», του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, η ομώνυμη συμφωνία.
Ηταν κι αυτό ένα εγκληματικό λάθος που συνέβαλε στα μέγιστα στην ήττα του μεγαλειώδους εαμικού κινήματος. κάτι που το ΚΚΕ αργότερα το αναγνώρισε.
«Τα όσα συνέβησαν στην Καζέρτα είναι συνέχεια της διαρκούς υποχωρητικότητας της ηγεσίας της Αντίστασης που ξεκίνησε στο Λίβανο», μας λέει σε ένα αναλυτικό του κείμενο ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης, ενώ ο «Ριζοσπάστης» συμπληρώνει: «Στη Συμφωνία της Καζέρτα, όπως στην αντίστοιχη του Λιβάνου που προηγήθηκε, το ΚΚΕ συμμετείχε στο όνομα της "εθνικής ενότητας". Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί φύτρα εξουσίας (λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, κ.ά.), που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας».
Από τα εννέα άρθρα της συμφωνίας της Βάρκιζας έμελλε να τηρηθεί μόνο ένα: το έκτο, αυτό που μιλούσε για τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, που ήταν και το «ζητούμενο» για τους Άγγλους, την αστική τάξη και τους μοναρχοφασίστες την εποχή εκείνη. Πολύ πιο αναλυτικά για την συμφωνία της Καζέρτας μπορεί να διαβάσουμε σε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ και υπογράφει ο Νίκος Παπαγεωργάκης, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Απ' αυτό το άρθρο αντιφράφουμε:
Η συμφωνία της Καζέρτας ήταν στην ουσία ένας αρνητικός, ενδιάμεσος όμως σταθμός στην πορεία πρόσδεσης του λαϊκού κινήματος στις αστικές επιδιώξεις. Ηταν αποτέλεσμα των συνολικών συνεπειών της πολιτικής «συμφιλίωσης» με την αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ηταν συνέπεια της ένταξης του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής και προπαντός συνέπεια της «Συμφωνίας του Λιβάνου». Ταυτόχρονα δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την κατοπινή «Συμφωνία της Βάρκιζας».
Η συμφωνία αυτή θεωρείτε ο προπομπός της συμφωνίας της Βάρκιζας που έβαλε ταφόπλακα στο ΕΑΜίτικο_ΕΛΑΣίτικο κίνημα.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ
Το διάστημα 24 έως 26 Σεπτεμβρίου 1944, στη νοτιοϊταλική πόλη Καζέρτα (Cazerta, κοντά στη Νάπολι), σε συνέχεια του σχηματισμού της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας», που είχε δημιουργηθεί στις 2 Σεπτεμβρίου με τη συμμετοχή και του ΕΑΜ, έλαβαν χώρα οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των στρατιωτικών και πολιτικών εκπροσώπων της βρετανικής κυβέρνησης, της ελληνικής κυβέρνησης και των στρατιωτικών αρχηγών του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, Στέφανου Σαράφη και Ναπολέοντα Ζέρβα αντίστοιχα.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές κατέληξαν στη «Συμφωνία της Καζέρτας». Η σημασία της Σύσκεψης της Καζέρτας φαίνεται και από το γεγονός ότι αυτή πλαισιώθηκε μόνο από κορυφαίους πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες. Συγκεκριμένα, από πλευράς της Μεγάλης Βρετανίας συμμετείχε ο αρχιστράτηγος των Συμμαχικών Δυνάμεων Μέσης Ανατολής (ως πρόεδρος της σύσκεψης) Ουίλσον, ο υπουργός Μέσης Ανατολής Μακ Μίλαν, ο πρεσβευτής στην Ελλάδα Λίπερ και ο στρατηγός Σκόμπι. Η ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε από τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και 4 υπουργούς (δύο αστούς - Θεμιστοκλής Τσάτσος και Παναγιώτης Σγουρίτσας - και δύο του ΕΑΜ - Γιάννης Ζεύγος και Αλέξανδρος Σβώλος). Η ίδια η συμφωνία υπογράφτηκε από τους επικεφαλής των συμμετεχόντων πλευρών, δηλαδή τους Ουίλσον, Παπανδρέου, Σαράφη και Ζέρβα.
Με αυτή τη συμφωνία η αστική τάξη της χώρας από κοινού με τους εκπροσώπους του βρετανικού ιμπεριαλισμού κατάφεραν τυπικά να καταργήσουν τη σχετική αυτονομία που διατηρούσε ο ΕΛΑΣ, ακόμα και μετά την υπογραφή του «Συμφώνου του Λιβάνου», απέναντι στο βρετανικό αρχηγείο και τα ελληνικά αστικά κόμματα. Εδινε πλέον, με τη σύμφωνη γνώμη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, την απαιτούμενη νομιμοφάνεια για τη βρετανική στρατιωτική επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της Ελλάδας, που θα ακολουθούσε μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Συγκεκριμένα η συμφωνία προέβλεπε:
1) Ολες οι αντάρτικες ομάδες που δρούσαν στην Ελλάδα έμπαιναν κάτω από τις διαταγές της ελληνικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
2) Η ελληνική κυβέρνηση έθετε τις δυνάμεις αυτές κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Σκόμπι, ο οποίος ορίστηκε από τον ανώτατο συμμαχικό αρχιστράτηγο, ως στρατηγός που θα διοικούσε τις δυνάμεις στην Ελλάδα.
3) Σύμφωνα με την προκήρυξη που εκδόθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, οι αρχηγοί των Ελλήνων ανταρτών θα απαγόρευαν κάθε απόπειρα των μονάδων τους «να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας», πράξη που θα θεωρούνταν ως έγκλημα και θα τιμωρούνταν αναλόγως.
4) Οσον αφορούσε την Αθήνα, καμιά ενέργεια δε θα αναλαμβάνονταν, εκτός από τις υπό τις άμεσες διαταγές του στρατηγού Σκόμπι, στρατηγού που διοικούσε τις «εν Ελλάδι δυνάμεις».
5) Τα «Τάγματα Ασφαλείας» θεωρούνταν ως όργανα του εχθρού, θα χαρακτηρίζονταν ως εχθρικοί σχηματισμοί,εκτός αν παραδίνονταν «συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του στρατηγού διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις».
6) Ολες οι αντάρτικες ελληνικές δυνάμεις, με σκοπό να τεθεί τέρμα στις διαμάχες του παρελθόντος, δήλωναν ότι θα σχημάτιζαν εθνική ένωση για να συντονίσουν τη δράση τους για το καλύτερο συμφέρον του κοινού αγώνα.
7) Ο στρατηγός Σκόμπι, κατόπιν της εξουσίας που του παραχωρήθηκε από τον ανώτατο συμμαχικό αρχιστράτηγο και με συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, εξέδωσε τις συνημμένες διαταγές επιχειρήσεων.
Οι «σύντομες διαταγές επιχειρήσεων», που ακολουθούσαν, απέβλεπαν στον ουσιαστικό παροπλισμό του ΕΛΑΣ προς όφελος των αστικών δυνάμεων, αφού μεταξύ άλλων προέβλεπαν (με τη σύμφωνη πάντα γνώμη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ) ότι: α) Οι δυνάμεις του Ζέρβα θα συνέχιζαν ανενόχλητες πλέον την κυριαρχία τους στη βορειοδυτική Ελλάδα και τα αλισβερίσια με τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής («παρενόχληση της γερμανικής υποχωρήσεως» τα χαρακτήριζε ο Σκόμπι). β) Ο ΕΛΑΣ έχανε πλέον τον έλεγχο της Αττικής, η οποία παραχωρούνταν χωρίς κανενός είδους δισταγμό στο διοικητή της γερμανοκρατούμενης Χωροφυλακής και μισθωτό του στρατού κατοχής, στρατηγό Σπηλιωτόπουλο, καθώς και τον έλεγχο της Πελοποννήσου, όπου την εξουσία του θα τη μοιραζόταν τόσο με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας (τον Γεώργιο Παπανδρέου δηλαδή) όσο και με τους Βρετανούς στρατιωτικούς. Την ίδια μοίρα προέβλεπαν οι διαταγές του Βρετανού στρατηγού και για την περιοχή της Θράκης και της Θεσσαλονίκης, που έμπαιναν κάτω από τη διοίκηση στρατιωτικού εκπροσώπου της κυβερνήσεως[1].
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ ,
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου